La pendaison de crémaillère

Inmiddels is ons huis meer dan leefbaar, zelfs de improvisatorische bank (bij elkaar gesprokkelede pallets, schuimmatrassen en goedkope kleurrijke stofjes uit Albina) en een bijpassend tafeltje (wederom bestaande uit bij elkaar verzamelde pallets) maken een mooi geheel in de woonkamer.
Vorige week heb ik ook -boven verwachtingen want het zou zeker tot 5 december duren- onze Livebox van Orange opgehaald wat betekende dat we internet konden installeren. Een hele opluchting want het elke keer internetcafés afstruinen begint al snel te irriteren, vooral als je je lessen steeds weer moet voorbereiden. De meiden zaten al sinds begin oktober zonder internet -ik nog maar 3 weken en ik werd al gek- dus jullie kunnen je wel voorstellen dat we ontzettend blij waren met dit nieuws.
Helaas, gevalletje je maakt me blij met een dooie mus, of, je maakt me dood met een blije mus: de lijn kon niet goed geïnstalleerd worden. Hierdoor moesten we het doen met (letterlijk) vlaagjes internet van enkele minuten, gevolgd door ellendig lange internetafwezigheid. Om dit op te lossen werd ons bij de Orange winkel verzocht om -met de vaste lijn- de helpdesk te bellen waardoor onze inboedel inmiddels dus ook is uitgebreid met een telefoon, een bedrade welteverstaan. Deze helpdesklijn was -hoe verrassend ook- elke dag overbezet en dus hadden we daar ook weinig baat bij.
Ondertussen, terwijl dit hele ‘we proberen internet te installeren’ proces aan de gang is....zit ik zonder laptop. De harde schijf had al wat kuren en de eerste installatie van Orange heeft hij dan ook niet overleefd, wat betekende: geen teken van leven meer. Opzich prima zou je denken, toch geen werkend internet in huis, maar al mijn lesprogramma’s staan op de laptop zoals ook mijn aantekeningen en ideëen voor scriptie naar aanleiding van het vorige gesprek met mevrouw Alby. Ik schoot dus behoorlijk in de stress.

Dankzij mijn afspraak met mevrouw Alby heb ik meer inzicht gekregen in de taal/cultuursituatie in Frans Guyane. Het is behoorlijk complexe: Frans Guyane telt verschillende ethnische groepen, welke allen weer hun eigen taal en cultuur hebben. Ondanks dat het frans wordt gebruikt als officiële taal, spelen de regionale talen nog altijd een prominente rol in de samenleving -wat een vrij problematische zaak is in het onderwijs. Kinderen komen op school zonder soms ook maar een woord frans gesproken te hebben en krijgen vervolgens wel gewoon aardrijkskunde, wiskude, geschiedenis -noem het maar op- in deze, voor hun, onbekende taal.
Naast het feit dat ik er meerdere artikelen en onderzoeken over gelezen heb, heb ik dit zelf ook mogen ervaren in mijn klassen: kinderen spreken constant onderling in hun moedertaal -nengo tongo, ook wel taki taki, taal van de ethnische groep Noirs Marrons- wat de docenten proberen te verbieden maar dit is, zover ik tot nu toe gemerkt heb, niet consequent. Genoeg interessante praktijkervaringen die geobserveerd kunnen worden lijkt mij!

Een dag na mijn afspraak met Alby (ik zat nog steeds in het Beverly Hills van Cayenne) was het de bedoeling erop uit te gaan in de omgeving van Cayenne. Ro en Grace (twee Engelse taalassistenten) hebben een auto en zo gingen we naar de Zoo van Guyane -waar ik in eerste instantie nog wat sceptisch over was, ik had immers gezworen nooit meer een voet binnen een dierentuin te zetten na mijn ervaring met de Zoo van Georgetown-. Maar na de toch wel vele positieve verhalen, bedacht ik me dat het misschien juist wel goed zou zijn om mijn laatste nare -op het netvlies gebrande- beelden te vervangen voor een wat vrediger beeld bij een dierentuin. En dit was dan ook precies wat gebeurde, gelukkig.

De Zoo van Guyane was prachtig! De dieren hadden hier genoeg ruimte -dat is mijn mening, misschien dacht de jaguar daar zelf anders over- en ze werden goed verzorgt. De hokken waren in ieder geval schoon en het stonk niet. Ook leken de dieren haast actiever in de dierentuin hier dan in die van Georgetown. Ik heb genoeg verschillende dieren kunnen spotten en we hebben zowaar nog educatief dierengedrag mogen observeren: etende kaaimannen, -tot bloedens toe- vechtende papegaaien, parende schildpadden (ooit gezien? Zeer interessant..) en -met zijn eigen poep, welke eerst netjes tot een bolletje wordt gerold- gooiende aapjes (ooit gezien? Beter van niet..). National Geographic in real life! Je kunt je wel voorstellen dat het, al met al, wel een behoorlijk leerzaam dagje was en hebben we zelfs een dikke 3 uur in de Zoo doorgebracht. Mijn nare herinneringen aan een Zoo zijn dus verdwenen (al vind ik toch echt dat die Zoo in Georgetown geen recht heeft om te bestaan, al helemaal omdat het dus ook anders kan).
Die zondag was ik nog steeds zo kapot van alle opgedane indrukken en leerzame momenten in de Zoo, dat ik rustig in het huis van Susan ben gebleven. Ik heb nog maar even goed gebruik gemaakt van hun werkende internet (en mijn toen nog werkende laptop) en het tot mijn beschikking hebben van een zwembad in de tuin, voordat Myrianne mij in de middag weer kwam ophalen om terug te keren naar good old Saint Laurent.

Tja, die laptop dus..Een collega van Myrianne (ICT-mannetje op het Collège) heeft mij meteen die woensdag kunnen helpen met het terughalen van alle bestanden van de harde schijf (godzijdank #1), waarna ik vervolgens mijn laptop naar een reparateur in Saint Laurent heb gebracht (godzijdank #2, dat ze die uberhaupt hebben hier). Uiteindelijk is voor 180€ de harde schijf vervangen en heb ik mijn laptopje weer terug. Internet in het huis doet het inmiddels ook prima dus ik kan éindelijk mijn skypemomenten inplannen: so call me maybe?! Kom maar op!

Begin december zijn we nu. Het regenseizoen begint inmiddels goed zijn intrek te nemen. Zodra het regent is het niet even kort een hard (en met hard bedoel ik ook HARD) buitje, nee nee, het gaat gerust een paar uur HARD door. Tijdens ons zwemritueel werden Rosa en ik vorige week dan ook uit het zwembad geroepen wegens veiligheidsmaatregelen: het begon te stormen (inclusief behoorlijk heftige onweer). Waarna we dus maar rechstreeks naar huis zijn gefiets: Rosa in bikini met handdoekje omgeknoopt, ik met roze badmutsje op. Tja, het kwam toch met bakken uit de lucht vallen dus we bleven maar in de zwembadsfeer.
We zullen er maar aan moeten wennen, het zal er sowieso niet minder op worden de komende maand!

Met Jean-Claude gaat alles goed, ze is al niet meer zo vervelend (ik hoef minder vaak mijn slipper tevoorschijn te halen). Al heeft ze soms nog wel d’r trekjes; ze vindt wel weer wat anders om kattekwaad uit te halen -ik begrijp nu ook goed waar het woord kattekwaad vandaan komt ja-. Maar naast haar streken is het een heel aanhankelijk katje en vraagt ze om veel aandacht, ze is niet graag alleen.
We laten haar vanaf nu dus buiten maar toch staat ze elke keer weer miauwend voor de deur en wil ze bij ons zijn. Niets is haar te gek, hoe meer mensen hoe beter en daar heeft ze afgelopen vrijdag goed van kunnen genieten. Ons huisje was namelijk niet gevuld met ons viertjes, néehée, we waren maar liefst met zijn 25-en. En wel om het volgende, we vierden onze Pendaison de crémaillère! Nooit gedacht dat we zoveel personen bij elkaar zouden sprokkelen om ons nieuwe huis mee in te wijden (met rum natuurlijk). Een pendaison de crémaillère is dus een....house-warming!
Het heeft even geduurd voordat we het werkelijk hebben kunnen organiseren maar gezien ons huisje nu toch wel écht af was, waren we klaar om wat vrienden te ontvangen. We hadden een uur voor tijd -als er al een tijd was, iedereen komt maar gewoon een keer wanneer hij wilt- nog geen enkel idee hoeveel mensen we konden verwachten. Samen met Mark wachtten we dus rustig de eerste gasten af. Mark, taalassistent uit Amerika, was die donderdag ervoor in SLM aangekomen vanuit Grand-Santi (een dorpje nog zuidelijker van SLM waar ze werkelijk helemaal niks hebben, geen wegen..hij heeft al geluk dat er een vliegtuig de twee plaatsen met elkaar verbindt anders moest hij met de pirogue). Toevallig kwam zowel Nouschka als ik hem tegen in het centrum en stonden we erop dat hij gedurende zijn verblijf in SLM bij ons in huis zou komen. Leuk om er even een mannelijk huisgenoot bij te hebben -die ook nog eens voor de dames kookt-.

Goed, weer terug naar het feest. Het huis liep sneller vol dan verwacht, en met zeker ook meer mensen dan verwacht: “Is het goed als er wat vrienden van me langskomen, ze nemen hun drank mee..” Ja joh, hoe meer zielen hoe meer vreugd! Waarna er 8 man voor je deur staan haha, wat een gezelligheid!
Weer veel nieuwe mensen leren kennen en inmiddels hou ik het niet meer bij, waar ik ook heen ga ontmoet ik mensen die ik ken (?), die ik vaak genoeg ook niet herken (sorry), of aanzie voor de verkeerde (oeps). Leven in Saint Laurent is echt als een dorp (al moet ik nog werken aan mijn herkenningscapaciteiten om genante momenten te voorkomen).
Maar oh, wat was het een geslaagde avond, we teren nog op de restjes rum (waarmee we vast nog een ‘bescheiden’ feestje mee hadden kunnen houden). En we hebben dan ook de rest van het weekend nodig gehad om ervan bij te komen, aan afgelopen weekend is dus ook vrij weinig interessants toe te voegen. Voor de verandering eens een doodgewoon rustig weekend in Saint Laurent!

Inmiddels staat er weer een nieuw weekend voor de boeg, welke vandaag al begon aangezien ik niet naar mijn lessen ben gegaan. Ook al stond er vandaag een nationale staking in het onderwijs op de planning (het is al sinds september bezig en gaat maar door), besloot ik toch netjes naar mijn lessen te gaan (het was nog maar de vraag of de docenten met wie ik zou samenwerken er vandaag zouden zijn maar dat terzijde).
Op mijn fietsje vertrok ik vanmorgen rustig richting school toen mijn ketting eraf knalde. Niet de eerste keer met deze Surinamefiets, dus ik was al geïnstrueerd hoe die ketting er weer op moet. Stond ik dan langs de kant van de weg, fiets op de kop, vingers zwart van het vet, een hopeloos geval te wezen want...ik bakte er natuurlijk niks van (papa, ik mis je, je zorgde altijd dat er een goed werkend fietsje klaar stond om mee naar school te gaan!).
Ik keerde maar weer lopend terug naar huis om de directeur dit treurige nieuws te verkondigen (deze vertelde mij trouwens ook meteen dat er al twee lessen uit zouden vallen omdat de leraren niet aanwezig waren vandaag).
Vervolgens lopend naar het centrum vertrokken om mijn fiets te laten repareren bij de fietsenmaker. Grappig detail: vier keer is er een man, dan wel in zijn auto, dan wel op zijn fiets, gestopt om zijn hulp aan te bieden. Hoe cliché: een vrouw in nood helpen. Ze kunnen er wat van hier!
Nou goed. Ook al was mijn ketting binnen 15 minuten weer helemaal in orde, ik maakte graag van de situatie gebruik en ben dus een ochtendje thuis gebleven (ik had maar bij de directeur aangegeven dat ik niet zou weten hoe lang het zou duren en of ik het uberhaupt nog zou redden om op tijd te zijn voor de andere lessen). En zeker geen verloren tijd want daardoor heb ik fijn digitaal kunnen theeleuten met mamske!

Dit weekend zit er meer beweging in: ik krijg Hollands bezoek en wel van mijn Utrech’se copinneke Hannah! Hannah zit voor stage momenteel in Suriname en komt met een vriendin mijn kant op om samen Iles de Salut te bezoeken en te chillen in good old Saint Laurent.

De andere meiden, op Nouschka na, hebben nu ook weekend en dus zijn wij vanavond weer in de Mambari bar te vinden! Nu zorgen dat Nouschka morgen wél op tijd d’r bed uitkomt. Die is nou niet bepaald een ochtendmens en kan soms wel een extra duwtje gebruiken. Jullie horen het de volgende keer...


Groetjes uit good old Saint Laurent!