We hebben vakantie!

Een zondagmorgen, 7.30 uur, in Saint Laurent: een combinatie van goed luide Zook/Reggea beats komt bij de buren vandaan. C’est la vie ici! Iedereen leeft op straat, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Wat ze doen vraag ik me ook af; de meiden ontvlechten en vlechten elkaars haar, de mannen lullen wat met elkaar en “shussen” naar de meisjes (ik zou hier geen benaming aan kunnen geven, ze maken echt een shusssss-geluid).
Het heeft wel wat gezelligs! Behalve dus als je echt graag wilt uitslapen, op een zondag om je rumroesje uit te kateren bijvoorbeeld…

Woensdag 16 oktober was Nouschka jarig. Dit hebben we met een klein clubje (Alex, Nouschka natuurlijk, Steph, Rosa en ik) op de dag zelf al een beetje gevierd door uit eten te gaan op een boot. Een super mooie locatie, die niet heel makkelijk te vinden was. Uiteindelijk zijn we door wat kids uit de wijk, letterlijk, geëscorteerd naar plek van bestemming: fietsend, rennend, skeelerend, allemaal stonden ze te popelen om ons te laten zien hoe goed ze de weg wel niet kenden. Haha, heel leuk! Al was het niet zo gek dat we alle aandacht trokken: die gekke blanken, fietsend met feestmutsen op hun hoofd...
Na het eten zijn we via via terecht gekomen bij het ‘poolhouse’ van de eigenaar van de Mambaribar (voor het geval ik deze nog niet heb laten vallen: dit is dé bar van St Laurent), dit hadden de jongens in kwestie geregeld als verrassing voor Nousch. Klonk allemaal perfect, was het niet dat deze vreemde perverse man (op leeftijd) nogal van misplaatste opmerkingen en Rosa’s borsten hield. We hadden de volgende ochtend allemaal weer vroeg les, dus vonden we het hélemaal geen probleem om wat eerder naar huis te gaan. Tenslotte zouden we Nouscka’s verjaardag goed gaan vieren in het weekend.

De volgende ochtend stapte ik weer op mijn fietsje richting mijn nieuwe school, in Saint Laurent, waar ik ook twee dagen in de week werkzaam zal zijn. Het is nog een behoorlijke onderneming, naar de andere kant van de stad, een half uur fietsen, met drukkende warmte. Ik kan net zo goed in mijn bikini de fiets op want sowieso kom je doorweekt aan! Ik meen het echt als ik zeg dat ik bang ben dat die warmte nooit gaat wennen..
Nou goed, ik heb hier dus kennis gemaakt met enkele klassen waar ik zal lesgeven, wat een verschil met Apatou! De kinderen hier zijn veel gedisciplineerder, receptiever en verder in hun ontwikkeling. Ze hebben allemaal ook al Nederlands gehad en dus hoef ik hier niet vanaf 0 te beginnen. Ik blijf het lastig vinden om een goed lesprogramma op te zetten, vooral zonder lesmateriaal.
Vorige week heb ik voor het eerst voor de klas gestaan in Apatou. Het begon alweer goed georganiseerd: in verband met trainingen voor de docenten waren er vervangende leerkrachten geregeld. Nu zou Guyane Guyane niet zijn als deze organisatie vlekkeloos verloopt: er ontbrak dus één vervangende leerkracht en laat dat nou net mijn klas zijn. De directeur had de klas even tijdelijk op zich genomen maar hij vond dat hij wel even zijn zaakjes kon regelen tijdens mijn lesje Nederlands en dus droeg hij de 30 kids fijn aan mij over. Dat was dus een goede vuurdoop…
Op het programma stond: “Hallo hoe gaat het? Het gaat goed” en de Surinaamse en Nederlandse vlag met hun kleuren. Eigenlijk willen ze het liefst liedjes zingen, elk klasje waar ik kwam: mevrouw mevrouw, gaan we een liedje leren? Nu hou ik dus echt niet van liedjes, al helemaal niet van kinderliedjes…We zullen zien, na de vakantie, of ik ze iets leuks kan aanleren (wederom: tips zijn meer dan welkom) Want ja! De kids, en wij leerkrachten dus ook, hebben nu twee weken herfstvakantie. Wat heel raar aanvoelt want ik heb voor mijn gevoel nog niks gedaan hier.

We zijn de vakantie gisteren begonnen met het feest van Nouschka, waarvoor een aantal van de andere taalassistenten onze kant op zijn gekomen. Ze slapen momenteel allemaal (dat is, alle 8) bij de meiden op het internaat, wat een goede gezellige bende oplevert.
Vanwege ruimtegebrek was het plan om langs de rivier wat te eten en drinken voordat we ons richting de Mambaribar zouden begeven, maar helaas liet het weer dit niet toe (EINDELIJK, na 3 dagen, heeft het weer geregend, wat een verademing die verkoeling).
Dus, voor het gemak had Nouschka bedacht pizza’s te laten bezorgen, prima plan, als je ze maar 1 dag van te voren besteld (ook zoiets, wie gaat er nou een dag van te voren al zijn pizza bestellen?) Goed dat konden we dus ook vergeten. Nousch en ik stonden nog bij de supermarkt (de drankvoorraad moest worden aangevuld), welke zich precies in het midden van mijn huis en het internaat bevind. We moesten toch met iets van eten terugkomen, aangezien de meiden geen keuken tot hun beschikking hebben. Met een stapel diepvriespizza’s zijn Nousch en ik dus maar op naar mijn huis gegaan, hup alles in de oven, en (bien sur) onder het genot van een wijntje gewacht op de timer. Vervolgens de pizza’s, warm afgebakken en wel, weer teruggeschoven in de dozen, en voor in ons fietsmandje netjes afgeleverd bij de groep: staande ovatie, het feest kon beginnen! Het beloofde een gezellige avond te worden, wat mijn uitslaapverlangen van vanmorgen wel degelijk bevestigde! Mochten ze nog van plan zijn die speakers uit te zetten vandaag plan ik zeker nog een siesta in vandaag. Vanavond heb ik namelijk een belangrijke afspraak voor mijn scriptie met 1 van de onderzoekers hier in Frans Guyana op het gebied van meertaligheid.

Vorige week heb ik contact opgenomen met L’IRD (Institut de Recherche pour le Développement), dit instituut doet onderzoek binnen verschillende domeinen, waaronder ook ‘Langues de Guyane’. Ik ben direct in contact gebracht met de desbetreffende onderzoekers, van welke ik toevallig al veel gepubliceerde onderzoeken heb gelezen voor mijn voorwerk. Ik kijk er nu dan ook erg naar uit deze personen in het echt te ontmoeten.

Na dit gesprek laat ik even alles bezinken en vertrek ik voor ruim 1,5 week op vakantie met de rest. Als het goed is vertrekken we met in totaal 8 à 10 personen richting Suriname. In Paramaribo of Nieuw Nickerie overnachten we een nachtje om vervolgens door te reizen naar Georgetown, Engels Guyana. Of we hier met de hele groep zullen aankomen is de vraag (en dan heb ik het niet over hoeveel mensjes er over boord zullen gaan, het schijnt dat de ferry van Suriname naar Guyana geen pretje is) aangezien nog niet iedereen helemaal zeker is van zijn plannen. Ook is het nog maar de vraag of we morgen allemaal al zullen en kunnen vertrekken. Afgelopen vrijdag zijn we naar het consulaat gegaan om een visum te regelen. Aangezien we de grenzen Guyane-Suriname-Guyana over zullen gaan hebben we een ‘visa multiple’ nodig en laat deze nou net 48uur verwerkingstijd hebben. Als het goed is kunnen we hem morgen ophalen, alleen was Steph vrijdagmiddag te laat met papieren aanleveren en werd haar verzocht maandagochtend weer terug te komen. Of ze er een spoedje van kunnen maken is nog maar de vraag, misschien als we er extra geld opleggen?

Voordat we onze visums ophalen en aan onze trip beginnen zullen we eerst nog bij de makelaar langsgaan want…..WE HEBBEN EEN HUIS! Tot vrijdag was het allemaal onzeker.. Nadat we eindelijk de knoop hadden doorgehakt en we voor het huisje met de mangoboom wilden gaan, kregen we bij het aanleveren van alle benodigde documenten te horen dat ze ons dossier “in behandeling” zouden nemen. Hoezo in behandeling? We komen voor het huis, we zeggen ja, WE TAKE IT, we betalen per direct cash als het moet maar wij willen het huis!! Klein probleempje: ons contract welke maar 7 maanden loopt, hierdoor is de kans groot dat we niet in aanmerking komen voor het huren van een woning. Maar, na een paar dagen in onzekerheid te hebben gezeten en weer opzoek te zijn gegaan naar andere opties, kreeg ik vrijdagochtend het verlossende smsje van Rosa: per 1 november is het van ons!

Dat wordt na de vakantie dus nog een hoop geregel, onder andere internet aansluiting en vooral de inboedel. Dat wordt dus een paar keer op en neer naar Albina met matrassen, koelkast en meubilair op de boot. Liefst ook een geit, op advies van mam, voor het onderhouden van de tuin. En de verse geitenmelk: ik zie mezelf al ’s ochtends vroeg met de melkkruk naar buiten gaan om eens een goede emmer te vullen!

We denken er nog even niet aan, eerst de reis!

Het weer zit ons vandaag weer mee, dus deze keer staat er wel een picknick langs de rivier op de planning. Een echte zondagsactiviteit!


Veel liefs en tot snel weer, bisous