Holidays: Roti & Rum

Maandagochtend 21 oktober, zitten we dan, Nouschka, Rosa, Steph en ik bij de makelaar om nog ‘even’ het contract (x 3 exemplaren) te lezen, ondertekenen én om de aanbetaling te doen. We dachten dit zo vroeg mogelijk op de ochtend nog even snel te kunnen regelen voordat we door zouden reizen in de richting van Suriname. De rest van de groep had het zichzelf gemakkelijk gemaakt -zover dat kan in de mini caferette van de Super U inclusief 10 stuks mega backpacks- en was zo lief om op ons en alle spullen te wachten. Nou goed, van snelheid was niet echt te spreken, de aanbetaling via online overboeking verliep niet heel gemakkelijk en contant betalen kon helaas niet (waardoor ik dus met 500€, veilig opgeborgen in mijn bh natuurlijk, op reis moest). Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, we hebben rond half 1 ’s middags (!) de volledige betaling kunnen doen. Omdat het allemaal wat langer duurde, hebben we de groep gesplitst en besloten de 6 anderen om vast vooruit te gaan en de pirogue naar Albina (Suriname) te nemen. Voor ons maakte het niet zoveel uit aangezien Steph nog op haar visum moest wachten. Het was even spannend maar uiteindelijk kon Steph toch nog dezelfde dag met ons mee: met een fluisterend “oké vooruit, je kan je visum ophalen om 14uur”, gevolgd door een shht en een vinger voor de mond (hoe stiekem wil je het hebben), kreeg Steph duidelijk een special treatment en werd er een spoedje van gemaakt. Om half 3 konden wij dus ook eindelijk aan de reis beginnen!

We waren nog niet bij de pirogue’jes aangekomen of het eerste bericht van de helft van de groep kwam binnen: bij de douane in Albina zijn ze weer doodleuk op de pirogue teruggezet naar St Laurent omdat hun paspoort niet was afgestempeld. Tja, wisten wij veel dat je een stempel nodig had bij het verlaten van het land, we hebben tenslotte toch een visum? Maar goed, wij dus ook maar langs de douane, waar we meteen agressief benaderd werden door verschillende piroguemannetjes, die ons maar al te graag mee wouden nemen (zou niet de laatste keer zijn gedurende de vakantie). Uiteindelijk kozen we voor Lala, een voetballer die selectie speelt voor Suriname en tegelijkertijd zijn connecties heeft binnen de pirogue-wereld, en een grote charmeur. Natuurlijk. Maar Lala heeft ons voor een goed prijsje veilig naar de overkant gebracht en dus hebben we met genoegen zijn nummer maar opgeslagen voor een volgende keer.
Eenmaal aan de overkant werden we wederom bestormd door mannetjes, deze keer taxi-mannetjes, die alleen maar kreten als ‘Paramaribo Paramaribo’ uitslaan. Echter zat er een taxi-mannetje tussen die ons blijkbaar kende (hoe traag internetverbinding hier is, des te sneller gaat de mond tot mond communicatie), wij hadden blijkbaar al een taxbusje naar Paramaribo (‘Is dat zo ja?’). Nou goed, ik snapte er niks meer van. “Jawel jawel, die andere wachten, de bus staat daar, kom kom” -trekt aan arm en wilt tas overnemen-. Blijkt dat onze 6 reisgenoten in Albina een taxibusje hadden geregeld en hadden verzocht op ons te wachten. Toch typisch dat deze meneer ons er meteen uitpikte, haha ik moest er wel om lachen hoe dit weer werd opgelost.
Na weer een stempel in mijn paspoort, nummertje 2, voegden we ons vrolijk bij de rest en waren we weer gelukkig herenigd, hè fijn! En daar begon de rit naar Paramaribo, even wennen dat links rijden, maar verder was het busje erg comfortabel en kwamen we 3uur later veilig aan in Paramaribo. Iemand uit de groep had al een hostel geboekt dus bij aankomst konden we meteen inchecken, omkleden en…het zwembad in! Het was een rustige avond in Para aangezien we alweer een taxibusje hadden geboekt voor de volgende morgen, 4uur, richting Nieuw Nickerie (grensplaats Suriname-Engels Guyana).

4 uur, het tijdstip zegt al voldoende, veel te vroeg natuurlijk, maar dit was noodzakelijk omdat we de ferry van half 10 moesten zien te halen en je hier wederom, hoe kan het ook anders, een eeuwigheid in de rij moet staan voor een stempeltje (nummertje 3) zodra je het land verlaat. Vroeg vertrekken was ook noodzakelijk, bleek achteraf, omdat we nog een passagierswissel moesten doen ergens op de parkeerplaats van een tankstation. We zaten, met zijn 8en (twee personen besloten langer in Suriname te blijven), al aardig ‘oké’ in dat taxibusje. Vooral gezien de grote backpacks die ook mee moesten. Maargoed, er was nog wel een plekje over ergens (uitklapbare stoeltjes weten ze opeens overal tevoorschijn te halen). Dus, op de hierboven genoemde parkeerplaats hadden een stuk of 4 à 5 taxibusjes zich verzameld en werd er druk overlegd/onderhandeld, hoe je het wilt noemen, hoe ze nou het beste de busjes konden ‘inplannen’. Uiteindelijk wisten ze er nog 5 bij ons in te proppen (inclusief onze bagage, die ze in eerste instantie in een ander taxibusje hadden willen vervoeren maar dat idee zagen wij niet zo zitten). Deze reis verliep iets minder soepeltjes, het busje had behoorlijke veringen kunnen wij bevestigen en de weg was ook niet geheel glad getrokken. Waar slapen er voor mij niet inzat, hebben een paar me behoorlijk doen verbazen in welke mogelijke posities je wel niet kan slapen op uitgeklapte stoeltjes in een verend busje met hobbelige wegen. It’s gonna be a bumpy ride!
Na een paar ongemakkelijke uurtjes kwamen we aan bij de douane, er stond al een ellendig lange rij voor ons klaar, waar je dus niet op zit te wachten in hitte, slapeloosheid en stijve nek/kont condities. Maar! We waren weer een etappe verder en dat betekende niet ver meer van onze eindbestemming. De ferry zou maar een half uurtje duren dus dat was zo gedaan, peulenschil in vergelijking met het busje!

Eenmaal aan wal in Guyana mochten we weer in de rij aansluiten voor….Jawel, een stempel! Nummertje 3 inmiddels (voor de informatie, de terugweg ging precies zo, hoef ik niet elk stempeltje meer te vermelden). Waarna we wederom werden bestormd door deze keer de, laten we het valutamannetjes noemen. Mannen met stapels geld die maar wat graag je euro’s of Surinaamse Dollars willen verruilen voor Guyaans geld (even ter indicatie: 1 EUR staat voor 274 GYD, wat een hilarisch moment opleverde bij ons eerste restaurantbezoek: maar liefst 9.000 moest er afgerekend worden, uiteindelijk niks dus als je het terugrekend..).
Na ons een weg gebaand te hebben door deze valutamannetjes, stonden daar de taximannetjes ons op te wachten, voor het gemak namen we maar de eerste de beste (niet dat we veel keuze hadden, je wordt er zowat in geduwd), een taxi moesten we toch hebben. En zo zaten we weer gezellig met zo’n 13 man, nog wat tassen, packbacks en dozen in een klein taxibusje en vervolgden we hobbelig onze weg naar eindbestemming Georgetown. Hier wordt wederom aan de linkerkant van de weg gereden, met als extra sensatie: het inhalen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat je bij elke keer dat er een auto gepasseerd wordt (of 3, 4 auto’s/busjes/vrachtwagens tegelijk), je je adem inhoudt en je hart vasthoudt. Het kan elke keer maar net! Het ritje was -vooral voor Nouschka- erg gezellig en leerzaam. Zij zat naast en achter twee locals, die maar wat graag vertelde over het land en de cultuur en die, heel lief, voor ons allen wat traditionele lekkernijen bij de bakker haalde zodat we wat konden proeven. Één van deze twee vrouwen, Pad mini (al snel gedoopt tot I-Pad mini), stelde voor om ons door Georgetown rond te leiden, waar we de eerst volgende dag dan ook met plezier gebruik van hebben gemaakt.

In Guyana wordt je meteen verwelkomd door kleurrijke huizen; roze, babyblauw, mintgroen, je kan het zo gek niet bedenken, het bestaat! En het staat zo gezellig, leuk en vrolijk! De huizen hebben ook heel andere constructies: hoger gebouwd op pilaren, grote balkons en schattig raampjes. En ja, de kleur doet het hem ook vooral! Verder kwamen we veel grote moskeeën tegen met ook de meest indrukwekkende versieringen aan de buitenkant, zowel de ramen, de kleuren, als de beschilderingen.
Niet alleen de vrolijk gekleurde huizen verwelkomen je, ook de -op willekeurig langs de weg geplaatste- dieren waren een vreemde gewaarwording op de weg naar Georgetown. Koeien, geiten, ezels, noem het maar op, vastgemaakt of niet, we razen er gewoon langs met ons busje.
Georgetown doet in eerste opzicht vermoeden een mooi, in koloniale stijl, stadje te zijn. Mwah, valt toch tegen. Het is ontzettend druk en lawaaierig, auto’s toeteren de ganse weg. We dachten erachter te zijn gekomen waarom: ze toeteren omdat ze zo gevaarlijk hard een kruispunt benaderen en de toeter dient ter waarschuwing: ‘Pas op, ik kom eraan en ik heb niet de intentie te stoppen of ook maar iemand voorrang te geven’. Dit leek ons een logische verklaring voor het vele toetergebruik, totdat er ook gewoon in straten zonder zijwegen flink wat werd afgetoeterd (wellicht lag het gewoon aan de aanwezigheid van ons blanke buitenlanders?) In ieder geval moet je dus niet voor je rust naar Georgetown, mits je graag van je sokken af wilt worden gereden (en je het gevoel wilt hebben een vuilnisbelt te bewandelen, want wat een troep en stank overal, zo zonde).
Wel heeft de stad een erg mooie kathedraal, die zeker de moeite waard is om te bezoeken, één van de grootste houten bouwwerken ter wereld. Dit geeft een heel andere sfeer als je je eenmaal binnen in de kerk begeeft, heel inspirerend en veel rust. Niks in vergelijking met de rumoerigheid van Kingstreet, de straat pal achter de kathedraal waar je bij verschillende, voornamelijk Indische, bazaartjes terecht kan voor je kan het zo gek niet bedenken ze hebben het (hier hebben we dus ook mooi een outfit voor het halloweenfeest kunnen scoren, geen carnavalswinkel voor nodig).
De Indische invloeden in Georgetown zijn meer dan aanwezig, alleen al de luide bollywood muziek die uit de -aan de buitenkant van de winkel bevestigde- speakers komt zegt al genoeg: je waant je in Indië. We hebben hier dan ook goed Indisch gegeten: roti! Roti is van oorsprong een Hindi woord en is de algemene benaming voor alle vormen van brood in grote delen van India. We hebben verschillende roti’s geprobeerd: Roti kip, Roti mango, Roti garnaal, welke allemaal gekruid worden met masala, een mengsel van gemalen specerijen vergelijkbaar met curry (Bron: wikipedia).
In tegenstelling tot Frans Guyana zijn de prijzen hier trouwens schrikbarend laag, we hebben weten te presteren een lunch van 0,80 cent te krijgen, bestaande uit een paar flinke scheppen rijst en een -masala gekruide- groenten curry van bonen, kikkererwten, spinazie etc etc. Het was een verlate lunch en een diner hoefden we later op de avond ook niet meer. Dan maar meteen door en over op de rum (welke overigens ook maar +/- 2euro per fles was).

Na het bruisende Georgetown een beetje ontdekt te hebben en verschillende reisbureaus af te zijn gegaan, hebben we uiteindelijk een trip geboekt naar de Kaieteur falls: highest single drop waterfall in the world, deep in the Guyanian jungle! Amazing!
In een zeepkistje vlogen we met zijn 8en + piloot over de broccolivelden/het regenwoud van Guyana. Na ongeveer 45 minuten kwam de waterval in zicht, wat geweldige beelden opleverde. De piloot maakte wat extra rondjes zodat er de mogelijkheid was om genoeg foto’s te nemen. Vervolgens landen we op een mini landingsbaantje, midden in de wildernis, waar een gids ons staat op te wachten. We hebben twee uur de tijd om hier van de natuur te genieten en richting de waterval te wandelen. Het uitzicht eenmaal bij de waterval is indrukwekkend, zo groots, onbeschrijfelijk, vooral als je dicht bij de rand staat (wat wij meiden, kruipend op handen en knieën voor elkaar hebben gekregen. De mannen daarentegen hebben ons wel meerdere keren die dag een bijna een hartstilstand veroorzaakt met hun gevaarlijke taferelen).
De twee uur vlogen natuurlijk voorbij en we hadden graag langer willen blijven, maar de piloot en zijn zeepkistje stonden ons alweer op te wachten dus helaas hebben we maar (te) kort van deze magische plek mogen genieten. Het idee was in eerste instantie een 3 of 4 daagse trip naar de waterval te doen maar de prijzen vielen zwaar tegen. Wat dat betreft is Guyana niet zo toegankelijk als het gaat om toerisme en moet je er veel geld voor over hebben om veel van het land te zien. We besloten dan ook om eerder terug te gaan naar Suriname en daar een 3daagse trip te doen in het Surinaamse tropische regenwoud.
Na nog een extra dag in Georgetown, waarbij we onder andere:

- de zoo hebben bezocht (vreselijk al die mooie wilde dieren in hokjes en achter tralies, ik heb geen enkele foto willen nemen, afschuwelijk vond ik het);
- waar Nouschka en ik op de markt flink zijn afgezet bij de aankoop van een Guanabana (in al mijn enthousiasme heb ik de beste vrouw 2000GYD betaald = 8EUR);
- per ongeluk zijn beland op een expositie ter ere van het 25 jarig bestaan van the Guyana Women Artists’ Association’s, welke officieel werd geopend door de eerste minister- die wij ook persoonlijk hebben mogen ontmoeten (zie het als volgt voor je: 8 buitenlandse toeristen, met rugzakjes, bezweet hoofd en korte broeken met sportschoenen of slippers, te midden van de high society van Guyana);
- ons eigen halloweenfeest hebben gehouden in het hostel;
- en waarbij nog meer Roti en Rum werd genuttigd!

kwam er een eind aan ons Guyana reisje en begonnen we aan de reis terug naar Paramaribo. Ik zal de details besparen, maar deze was net zo aangenaam en fijn hobbelig met ‘bijna’ frontale botsingen als de heenweg. Na een lange vermoeiende reis kwamen we uiteindelijk zondag, eind van de middag, weer aan in Paramaribo. Helaas waren we te laat met boeken en konden we niet terug naar het vorige hostel (Albergo Alberga) maar moesten we naar Stay-Cey. Prima voor twee nachtjes, hadden we gedacht, daarna zouden we toch 3 dagen in de jungle zitten, maar dit was zo vreselijk in vergelijking met wat we gewend waren (we zijn gewoon verwend) dat we meteen, nadat iedereen even opgefrist was, de deur uit zijn gegaan om ergens een hapje te eten en meteen voor de volgende nacht bij Albergo Alberga hebben geboekt, wat is gelukt!

Maandag, the day after, snel onze spullen bij het hostel afzetten, ontbijtje achter de kiezen en weer reisbureau hoppen om onze trip naar Brownsberg vast te leggen. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om vervoer en accommodatie los te boeken, zelf eten mee te nemen (we zouden een grote keuken hebben in de herberg) en ter plekke een gids te regelen, wat alles bij elkaar 80€ per persoon zou kosten ipv €200. Prima dus! Met drie volle dozen voedsel (en rum) gingen we dinsdag dan weer een taxibusje in, op naar de berg.
Na een rit van +/- 3 uur, lunch en een kleine siesta waren we klaar voor onze eerste wandeling en wouden we onze gids ontmoeten. Deze had ik van tevoren telefonisch ‘gereserveerd’ omdat we er zeker van wilden zijn dat we er één zouden hebben. Goed, het zal wel aan de telefoonverbinding hebben gelegen daar boven op die berg, maar het was dus niet helemaal doorgekomen. Na wat rondvragen en geduld was Saulus (het is me niet helemaal duidelijk geworden of hij nou beheerder is van alles daar maar in ieder geval woont hij wel op de berg) bereid om onze te gidsen en begonnen we aan de wandeling richting de Ireneval, een uur lopen vanaf de top, en de Leoval, een wat kleiner en schattig valletje. De weg heen was al een hele opgave, veel stijle stukken en door de bladeren en losse kleine steentjes veel slipgevaar. Gelukkig had ik een goeie stevige tak bij me voor extra grip, waardoor ik me al helemaal een professioneel boswandelaar voelde zeg.
De weg terug was, kun je raden nóg leuker, we gingen stijl omhoog. Wat een gezucht, gekreun, gesteun en vooral gezweet! Maar het is het allemaal meer dan waard: Brownsberg kent een grote biodiversiteit en zo kom je tijdens de wandeling veel verschillende planten en dieren tegen. De gids heeft ons verschillende dingen geleerd, waaronder het kunnen herkennen van de aanwezigheid van brulaapjes door middel van hun geur. Heel bijzonder! Naast de brulaapjes hebben we ook doodskopaapjes en de kleinste aapsoort van Suriname gespot.
Na de stijle omhoogklim kwamen we uitgeput maar voldaan weer bij de herberg aan, een simpele accommodatie en je moet er vooral niet teveel van verwachten. We sliepen met zijn allen in een kamer voor 10 personen. De kamer zelf was niet heel groot maar stond volgepropt met improvisatorische in elkaar getimmerde stappelbedden. Van stabiliteit was niet echt te spreken en in een stapelbed klimmen zonder trappetje is ook een leuke uitdaging kan ik bevestigen (zeker bij gebrek aan stabiliteit).
Na onze zelfbereide maaltijd kwam de fles rum weer tevoorschijn en hebben we nog wat kaartspelletjes gedaan maar tegen 10en kwam Klaas Vaak al om het hoekje kijken en had iedereen toch behoorlijk behoefte aan een goede nachtrust. Niet verkeerd aangezien we de dag erna een wandeling naar de Witi-kreek hadden gepland. De wandeling duurt ongeveer 4 uur in totaal, waarbij je na 2 uur de kreek bereikt: heerlijk voor een verfrissend bad in helder water. De kleren gingen uit, bikini’s en zwembroeken aan en springen maar! Na weer wat opgedroogd te zijn vervolgden we nog een klein stukje onze weg in plaats van gelijk weer terug te keren.
Op de route richting de kreek kwamen we op meerdere uitzichtpunten terecht, vanuit deze plekken hadden we goed zicht op het Brokopondo stuwmeer, maar ook over illegale goudmijnen. Onze gids wou ons een stukje van de illegale weg naar deze goudmijnen toe laten zien. Helaas was het stuk nog een veel te lang om te lopen en dus hebben we de goudmijn zelf uiteindelijk niet bezocht.
Na weer een (verlate) lunch en een lange siesta vertrokken we rond half 6 weer met de gids voor een kleine wandeling van 30 minuten naar de top van de berg. Hier zouden we wederom prachtig uitzicht hebben over het Brokopondo stuwmeer met een ondergaande zon. Het was adembenemend, zo mooi en kalm. Het is moeilijk om het in woorden te beschrijven, Chris en ik gingen uiteindelijk voor: Mystically mysterious.
Toen de zon eenmaal helemaal onder was en we geen hand voor ogen zagen kwamen de headlights tevoorschijn. Lisa, dank nogmaals voor je multifunctionele leeslampje, die ik heel handig aan mijn topje heb kunnen klikken waardoor ik niet alleen mijn borsten in de spotlights kon zetten, maar ik ook de weg voor mijn voeten verlichtte.
Normaal gesproken is het niet toegestaan om bij zonsondergang nog door het natuurpark te wandelen, wat het wel een beetje spannend maakte. Je hoort zoveel geluiden om je heen, geritsel, gekraak, een variëteit aan dierenkreten, noem het maar op. Het is geweldig om te ervaren om zo ‘close to nature’ te kunnen zijn, wat een verschil met die arme diertjes in hun hokjes in de Zoo.
Na onze kort avondwandeling gingen we door naar het restaurant van het natuurpark (we waren al door onze voedselvoorraad heen) waar lokale daghappen worden verzorgd, vandaag op het menu: bami, rijst, kip in zoete saus, kouseband (jammie), gebakken banaan en sla. We hebben nog een avondje bingo gespeeld (met rum) en zijn weer op tijd naar bed gegaan: vermoeiend dat wandelen in de pure lucht.
De volgende ochtend hadden we gedacht nog een route te kunnen bewandelen maar iedereen was een lui en enkelen wat ziekig (ik liep onderhand al 1,5 week met een goeie verkoudheid rond, afgewisseld met koorts). Het is lastig om tot rust te komen en uit te zieken als je op reis bent en er zoveel te doen en te zien is. Ik probeerde het uit de siesta’s te halen maar toch was dat niet voldoende. De laatste dag op Brownsberg was eigenlijk de druppel; om half 11 begon ik al mijn siesta! Ik heb geslapen tot ons taxibusje voor de deur stond en we weer richting Paramaribo vertrokken.

Het was ons laatste dagje in Suriname, vrijdagochtend vroeg zouden we weer richting St Laurent vertrekken (en de rest van de groep doorreizen naar Cayenne). We hebben de middag doorgebracht in wat winkeltjes, opzoek naar hangmatten en we hebben nog een laatste keer Roti gegeten. Ondanks dat het halloween was kozen we ervoor om de avond af te sluiten met drankjes bij het zwembad van het hostel. Iedereen was behoorlijk aan het einde van zijn latijn na deze vakantie! Ik heb zeker minstens nog een week nodig om bij te komen maar het was het meer dan waard!!

Vrijdagochtend besloten we vroeg, deze keer met het openbaarvervoer…, weer huiswaarts te keren (dat wilde zeggen, de bus van 7uur) zodat we de sleutel van ons huisje konden ophalen (de makelaar zou begin van de middag sluiten).
Te voet vertrokken we naar het plein waar alle busjes klaar stonden en waar je, natuurlijk, weer agressief wordt benaderd door taximannetjes. Ik voelde me als een stuk brood in het water waar binnen een seconde tijd 15 vissen op af stormen. De rest van de groep schrok er ook van, ik was vooruit gelopen om de weg te vragen dus ik was het enige ‘aas’ wat de taximannetjes voor ogen kregen. Het moet er grappig uit hebben gezien van een afstandje: een blond kopje dat opeens verdwijnt, opgezogen wordt in een menigte van taximannetjes. Haha.
Uiteindelijk, nadat ik mijn tas met veel pijn en moeite heb weten te onthouden van de taximannetjes, kon ik samen met de groep het gewenste busje naar Albina in. We waren op tijd, het was nog net geen 7uur maar jeetje wat duurde het lang voordat we eindelijk zouden vertrekken. De grap was dus dat we in de bus van half 9 zaten…Alsof dat nog niet erg genoeg was heeft het een uur geduurd voordat we écht Paramaribo uit waren, een mevrouw moest nog even langs de dierenwinkel (als ik het goed heb begrepen) dus werd de bus voor de winkel geparkeerd, vervolgens moest er gegeten worden en dus stopten we bij een afhaal chinees waar iedereen zijn bami en loempia’s bestelling deed (en dat om half 10 ’s morgens!) en vervolgens moest er een dame groenten/fruit halen bij wat marktkraampjes langs de kant van de weg en dus stopten we daar ook nog even voor, ach ja hoor waarom ook niet. Naar de sleutel van ons huisje konden we in ieder geval wel fluiten, we zouden veel te laat in St Laurent aankomen.
Eenmaal in Albina kwamen we onze vriend Lala weer tegen, hij zou wel even een pirogue voor ons regelen bij zijn vriend Orpheo, de meest belabberde pirogue die ik tot nu toe gezien of ervaren heb: het water lekte alle kanten de boot in en om het nog erger te maken besloten de weergoden een flinke regenbui op ons los te laten. We zaten al in de boot en dus gingen de ‘zeilen’ aan de zijkanten van de pirogue naar beneden, alsof dat de regen zou tegenhouden…Orpheo begon maar vast aan het leegscheppen van de boot met een plastic soepbord: keep up the good work!
De regen was gestopt, we konden weer verder varen -oh nee, eerst moest Orpheo benzine halen dus nog een rondje Albina dan maar-. Eindelijk aangekomen in St. Laurent begon het weer te regenen, we waren moe, nat, ziek en wouden zo snel mogelijk naar huis, het liefst dus met een taxi. Orpheo wist wel iemand voor ons: Rastaman (zo noemde hij deze persoon serieus en het zal jullie niet verbazen dat er een figuur met een flinke bos rastahaar en een dikke joint op de lip ons tegemoet kwam). Rastaman zou ons wel naar huis brengen in zijn ‘camionette’ waar eigenlijk maar 2 personen in vervoerd konden worden, het maakte ons allemaal niet meer uit, we hadden maar één doel voor ogen en dat was thuiskomen!

Dat waren weer twee weken vol nieuwe ervaringen, belevenissen en avonturen. En dan heb ik nog een hoop details achterwege gelaten, het verhaal wordt té lang.
Morgen beginnen de lessen weer en deze zal ik nu dus nog moeten voorbereiden, daar gaan we weer!
Vanavond gaan we ter afsluiting van de vakantie, ter viering van ons nieuwe huisje en ter bedankje voor Myrianne (mijn huismoeder) naar het bootrestaurant waar als het goed is vanavond ook livemuziek wordt gespeeld.

Fini les vacances, au travail....

Veel liefs en bisous!