Het huisje met de mangoboom

Een goeie week uitzieken en ik participeer weer vol aan het dynamische leventje van the Guianas!

De week na de vakantie stond in het teken van de verhuizing naar het huisje met de mangoboom maar gezien ik ziek thuis aan de antibiotica zat met een, bleek, goede voorhoofds- en bijholteontsteking, heb ik het verhuizen nog een weekje uitgesteld. Ik hoopte vorige week vrijdag weer helemaal opgeknapt te zijn om samen met Nouschka -mijn bedpartner, sister form another mister en Dutch partner in crime- richting Suriname te gaan om lekker goedkoop inkopen te doen voor ons huisje (én omdat we Suriname gewoon echt tof vinden én omdat ik nog een glimp van Hannah wilde opvangen).
Het leek goed te gaan, tot twee uur voor vertrek: de antibiotica bijwerkingen liepen wat uit de hand en ik moest weer terug naar de dokter om andere medicijnen te halen. Dankzij Myrianne en haar sterke pijnstillers kon ik uiteindelijk een uur later dan gepland, zonder pijn en met nieuwe antibiotica op naar Suriname.
Omdat het allemaal wat langer duurde was Nouschka al vooruit gegaan met vrienden van haar uit Nl, zij waren op vakantie in SU en een dagje op bezoek in SLM (Saint Laurent du Maroni) en konden ons vanaf Albina een lift geven naar Paramaribo. Nouschka zat dus al op de pirogue richting de overkant en smste mij dat ze het piroguemannetje zou terugsturen om mij op te halen. Dit duurde allemaal een beetje -à la Guyane-style- wat langer en dus - net toen ik me bedacht een andere pirogue te nemen - was daar rastaman (kennen jullie hem nog uit mijn vorige verhaal?). Rastaman (vanaf nu noemen we hem Kino) kwam net met zijn mattie aanvaren om weer een groep mensen naar de overkant te vervoeren. En zo zat ik in een goed gevulde pirogue, vol franse toeristen -het was een lang weekend want 11 november is een vrije dag in Frankrijk wat maakt dat veel mensen erop uitgaan. Het grappig aan deze, verder doodnormale, piroguerit was dat ik me zelf absoluut geen toerist voelde. Het bewijs: bij aankomst rekenden alle toeristen 4€50 af bij de beste pirogueman, terwijl het ritje mij maar 2 euro heeft gekost. Ik begin al aardig een ‘local’ te worden. Net als dat ik steeds minder rustig, zonder bekenden tegen te komen, mijn boodschappen kan doen in de Super U. Ik kom zelfs bekenden uit Guyane tegen in Suriname; het is één grote gemeenschap waar iedereen elkaar kent, gezellig maar soms ook vermoeiend. Je moet haast extra tijd inplannen voor de onverwachte gesprekken die je op een dag voert, no stress hier, alles komt op zijn tijd.

Goed, inmiddels was ik dus aangekomen bij de douane in Albina (via de legale weg): ik had netjes mijn stempel gehaald in SLM en kwam nu weer een stempel halen voor mijn verblijf in SU (mijn paspoort is dus weer 4 stempels rijker na dit weekendje weg). Dat de fransen een extra lang weekend hadden was goed te merken bij de douane, het was ontzettend druk en ik heb lang moeten wachten voor dat welbekende stempeltje.
Na bijna 1,5 uur reizen vanaf SLM stond ik dan legaal in SU en kon de rit naar Paramaribo beginnen, een gezellig ritje, zonder al teveel gebobbel want Marlon (de vriend -van Surinaamse afkomst- van Esther, het vriendinnetje van Nousch) had de Suriwegen aardig onder controle.
Voordat we werden afgezet bij ons oude vertrouwde guesthouse, Albergo Alberga, (waar we overigens ook enthousiast werden ontvangen, een week geleden waren we er tenslotte nog, maar dan met +6: “Waar is de rest?”) stopten we nog even bij de Mall waar Marlon en Esther wat boodschappen moesten doen. Zo belandden Nousch en ik in een kinderparadijs: een winkel vol speelgoed en snoep en dus ook….PEPERNOTEN. We hebben maar meteen twee zakken chocopepernoten gehaald (die de terugreis naar Guyane overigens niet gehaald hebben, het is toch ook +30 gr dus wat wil je met chocola, dat moet snel op..)

Bij het guesthouse aangekomen werden we niet alleen enthousiast ontvangen door de receptie (en het vuurwerk vanaf het onafhankelijkheidsplein: het weekend stond in het teken van een pre viering van Onafhankelijkheidsdag, welke eigenlijk op 25 november plaatsvindt) maar ook door een vrolijke papa van Nouschka, Arie, en zijn vrouw Marina. Zij waren twee weken terug, tegelijk met onze vakantie, aangekomen en dit zou hun laatste weekend in Paramaribo zijn voordat ze weer terug naar NL zouden vliegen. Die avond was het vooral veel bijkletsen en cocktails drinken, maar toch op tijd naar bed omdat de volgende ochtend vroeg de inkopen gedaan moesten worden zodat we ’s middags met Hannah konden afspreken. En zo besloten Nouschka en ik deze lange dag (toch alsnog pas) om 2 uur ’s nachts af te sluiten met een verfrissende duik in het mini zwembadje van het guesthouse!

De volgende ochtend begonnen we -nog altijd fris, misschien iets minder fruitig- aan onze grote inkooptocht. We struinden langs verschillende Chinese bazaars waar ze echt álles verkopen wat je je maar kunt bedenken, we hadden dus ruim de keus - wat het niet altijd even makkelijk maakte. Aangezien ons middaguitje met Hannah halverwege de dag toch werd verzet naar zondag, betekende dat nog meer inkooptijd (en moest er opnieuw gepind worden!) We hebben deze extra tijd goed besteed in een groot warenhuis, met -als topper van de dag en aankopen- vreselijk kitscherige kerstversiering. Het was een vermoeiende dag maar we zijn goed geslaagd: 7€ pp aan inkopen, waardoor we nu alleen nog een koelkast, magnetron/oven en gasfles missen (misschien nog een extra matrasje maar tot nu toe zijn Nousch en ik nog tevreden met het delen van een bedje).
We hebben behoorlijk wat spulletjes bij elkaar kunnen sprokkelen, iedereen is bereid ons dingen te lenen, van borden en bestek tot tafel en stoelen. Zo hebben we zelfs nog een wasrek van iemand kunnen lenen en deze op de fiets door St Laurent verplaatst! Heel lief dat iedereen zo meeleeft en zo bereid is om te helpen. Ook zijn we zelf aardig creatief, we hebben wat palets verzameld en inmiddels zijn we dus zelfs een bank en bijzettafeltje rijker.

Na onze inkooptocht keerden we weer, vol beladen, terug naar Albergo Alberga, waar Arie en Marina ons opwachtten om samen te gaan eten: laatste avondmaal samen. Na onze buikjes rond te hebben gegeten en de special edition cocktails uitgeprobeerd te hebben leek het er even op dat we deze dag netjes om 23 uur zouden afsluiten. Maar nee, dat zou toch zonde zijn? En dus gingen de jurkjes aan, werd de taxi besteld en stonden we 2 uur later met een Boergoe (= Rum) + Hannah en Evelien te swingen in de Zsa Zsa Zsu.

Die zondag stond er iets cultureels op het programma: Fort Zeelandia, een plek met flink wat geschiedenis en verhalen, vooral betreffende de slavernijperiode -welke je kunt voorstellen niet de meeste prettige zijn om aan te horen. Na een rondleiding door het fort met de gids hadden we de tijd om zelf nog even door het museum te lopen, waar prachtige authentieke en traditionele stukken (kleding, voorwerpen, kunst etc) worden vertoond. We hebben niet alles kunnen zien omdat het museum al vroeg sloot, ik hoop er dus nog een keer heen te kunnen gaan om alles te kunnen bekijken, het is echt ontzettend indrukwekkend (vooral na het horen van de verhalen).
Die middag was iedereen een beetje duffig en energieloos (geen idee waar dat mee te maken had..) en dus besloten we een lange siesta te houden in plaats van weer op pad te gaan. Nousch en ik zijn later die middag nog langs de Mall gegaan (je kan ook nooit genoeg winkelen, vooral met zulke prijzen, daar moet 100% gebruik van worden gemaakt). We gingen hier trouwens met de plaatselijke bus heen, dit zou ons maar 1,25 SRD kosten (voor de rekenaars onder ons: 1€ = 4,50 SRD) en werkt als volgt: je komt aan bij het busje waar +/- 26 mensen in kunnen, er zit vaak nog geen chauffeur in (geen idee of die vanaf een afstandje de boel in de gaten houdt), neemt plaats en wacht vervolgens geduldig af tot de bus zich vult. We zagen de bui al hangen (letterlijk en figuurlijk want het was weer een heerlijk nat dagje) dat het een eeuwigheid zou duren, maar gelukkig voor ons duurde het maar 10 minuten tot we volledig gevuld vertrokken.
In de Mall hebben we ons nog goed weten te vermaken en hebben we onze aankopen aangevuld met o.a. een paar ‘Suryanas’ dé Havaianas van Suriname (en dat voor 20 SRD, geweldig!)
Vanuit de Mall zijn we rechtstreeks naar het Onafhankelijkheidsplein gegaan om hier, samen met Esther en Marlon, nog wat mee te krijgen van het pre onafhankelijkheidsfeest: er stonden verschillende eetkraampjes (waar wij weer heerlijk Roti hebben genuttigd) en er was een groot podium met verschillende optredens. We hebben dus kennis gemaakt met aardig wat Surinaamse beats.

De volgende ochtend (onze laatste voor terugkeer naar Guyane) weer vroeg, want er moest nog -hoe kan het ook anders- geshopt worden! We waren er nog niet aan toegekomen om hangmatten te halen en we moesten nog opzoek naar een zakmes voor Chris. Chris viert 16 november zijn verjaardag (het belooft een beachparty te worden op het strand van Remire Montjoly) en we wouden per se een nieuw zakmes voor hem kopen (aangezien hij de zijne kwijt is geraakt tijdens onze vakantie in Guyana en hij hier zó ontzettend van baalde). Het hele weekend stond dan ook in het teken van het vinden van een winkel waar ze zakmessen verkopen. Blijkbaar moesten we daarvoor bij de Tomahawk zijn. Als je hier nog nooit geweest bent en je hier voor het eerst binnenloopt bedenk je je dat het vast hilárisch moest zijn geweest voor alle voorbijgangers aan wie wij -als twee blonde meisjes op onze slippertjes met shoppingbags- de weg hebben gevraagd: je waant je in een ruwe mannenwereld, met legergroene camouflage netten ter decoratie, jachtgeweren aan de wand, messen in formaten waar je mond van openvalt, maar waar je ook gewoon vishengels en regenjacks kunt krijgen. Nou goed, we hadden eindelijk een Tomahwak gevonden en hebben een mooi Zwitsers mes voor Chris kunnen kopen.
Snel door naar onze volgende taak: een nummertje halen voor de bus. We hadden gepland de bus van 11.30 te nemen (deze vertrok natuurlijk véel later) en hiervoor dien je ruim 2 uur van te voren aanwezig te zijn voor een nummertje om zeker te zijn plek te hebben in de bus (even ter indicatie, deze rit naar Albina kost je maar 8,50 SRD). Met nummer 23 en 24 (bijna de laatste) vervolgden we dan onze shoproute -de hangmatten en voor mij nog een I LOVE SU t- shirt (ik kon het niet laten)- voordat we weer terug zouden keren naar SLM.
Het begon dus al goed gezien de bus veel te laat vertrok en we natuurlijk weer 10 keer moesten stoppen om eten of weet ik wat te halen, de weg was hobbelig, de bus stonk, we waren moe en we wilden gewoon naar HUIS. Het was me een ritje wel weer. Maar goed, uiteindelijk kwamen we toch weer veilig aan in Albina, waar we natuurlijk weer werden opgewacht door de verschillende opdringerige piroguemannetjes. We kwam aan de andere kant van Albina aan, wat betekende dat we nog een stuk naar de douane moesten lopen, om daar ons welbekende stempeltje te halen. We besloten maar met 1 van de piroguemannetjes mee te gaan, hij beloofde ons tenslotte eerst met de pirogue naar de douane te brengen, op ons te wachten en ons vervolgens naar de overkant te varen. Nou, prima, we gaan wel met deze mee (van de 10 die zich aanbieden, waarop baseer je je keus? Ik ben er nog steeds niet uit. Deze beloofde in ieder geval meteen te vertrekken) Maar wat denk je, als je eenmaal met al je zooi (al onze shopaanwinsten moesten natuurlijk ook nog terug) in die pirogue zit, gaat de beste man op pad om nog meer mensen bij elkaar te sprokkelen. En dus zaten wij braaf alleen in de boot te wachten tot deze helemaal vol zat (15 mensen later). Vervelende was dus voor ál deze mensen dat we eerst nog langs de douane zouden moeten, haha. Heel flauw want niemand die het wist, wat een behoorlijke discussie opleverde (in taki taki) toen we eenmaal weer aan wal gingen. Nouschka en besloten de boot maar te laten gaan en een volgende te nemen, ook zo sneu voor al die anderen..Wij waren in ieder geval bij de douane! Snel stempeltje halen en hups naar de overkant (dat snel laten we toch maar even achterwege). Ik denk dat we uiteindelijk rond 18uur thuis waren. We kwamen Kino (Rastaman) weer tegen (deze man is ook echt overal, het is onvoorstelbaar) en hij wilde ons wel met al onze aankopen naar ons huisje brengen. Godzijdank! Lopen zagen we namelijk echt niet meer zitten.
Nouschka heeft me vervolgens achterop de fiets weer naar huis gebracht aangezien ik mijn spullen nog niet had verhuisd en dus sliep ik nog een laatste nachtje bij Myrianne.

Na het lange weekend -vrijdag t/m maandag- viel het toch wat zwaar om om 6uur weer richting Apatou te gaan. Maar het was ook wel weer leuk om met de kids bezig te gaan. Op één klasje na, welke echt heel moeilijk te handhaven is. De kinderen werken niet, ze luisteren niet en het is daardoor erg lastig om ze les te geven. Ik heb een volledig lesuur van 45 minuten nodig om één activiteit met ze te doen, terwijl ik er 3 op de planning heb staan (en deze bij andere klassen makkelijk binnen de tijd kan uitvoeren). Gelukkig sloot ik de dinsdag af met een makkelijke groep 8. Het is verbazingwekkend hoe snel kinderen een vreemde taal aanleren en onthouden, waardoor ze het lesgeven nog uitdagender voor me houden dan ik had verwacht.
Woensdag en donderdag werk ik vanaf nu dus op een basisschool in SLM. We hebben deze week pas echt het rooster vastgelegd en ik heb kennis gemaakt met de leerlingen. Volgende week start ik dan eindelijk ook het lesprogramma met deze klassen, welke ik nog in elkaar moet zetten aangezien de leerlingen al een goede basis Nederlands hebben en ze dus al verder zijn dan de klassen waarmee ik in Apatou werk.

Na dit eerste weekje in het nieuwe huis staat er een weekend in Cayenne voor de deur, waar we dus speciaal voor Chris’ birthdayparty naartoe gaan. Ik hoop hier ook een afspraak te kunnen krijgen met één van de onderzoekers om het met haar te hebben over mijn scriptie, maar het is nog niet duidelijk of dit gaat lukken. Ik hoop het wel want dat zou betekenen dat ik eindelijk kan starten.
Er blijft hier dus genoeg te doen, we vervelen ons nog niet (en anders brengen we gewoon een bezoekje aan de Super U).

Omdat we nog geen internet in ons nieuwe huisje hebben en omdat internet er hier in SLM een paar dagen uit heeft gelegen heb ik dit reisverslag niet voor het weekend kunnen plaatsen. Er volgt snel een vervolg over afgelopen weekend in Cayenne!


TO BE CONTINUED……