Verborgen paradijs

Een week geleden alweer, wachtte ik rustig op mijn vrije vrijdag tot de Nederlandse meiden, Hannah en Evelien, vanuit Suriname in Saint-Laurent zouden aankomen. Dit zou pas eind van de middag zijn en dus had ik nog tijd om rustig op te starten. Dit kon ik uiteraard wel goed gebruiken gezien het donderdagritueel dat Mambari heet! Dankzij Nouschka -want jawel, om half 7 stond ze braaf naast d’r bed- was ik ook vroeg uit de veren en begon ik de dag maar met een uurtje sporten.
Later op de ochtend besloten Rosa, Steph en ik een kijkje te gaan nemen op de kerstmarkt tja, kerst, ik kan er ondanks de tropische omgeving toch echt niet omheen. Dus, met 35 graden, op onze slippertjes, de fiets op om de (donkere) kerstman te spotten.
Het viel natuurlijk een beetje tegen -zeker als je ooit over de kerstmarkt Berlijn, Parijs of Strasbourg hebt gestruind-. Het was erg klein, het was warm en in plaats van dat het naar gluhwijn rook, rook het naar gefrituurd chinees eten..Zelfs de kerstman was er nog niet! Na een klein uurtje had ik het dan ook wel weer gezien, nog wat boodschapjes bij de Super U gedaan, gelunched en rustig op de meiden gewacht, die toch eerder aankwamen dan verwacht.
Samen met Nouschka zijn we richting de douane gefietst om Evelien en Hannah op te halen -waarbij ik deze keer de (donkere!) kerstman wél heb mogen zien. Hij was onderweg naar de markt op een ‘freego’(staande scooter). Bij het inhalen ben ik maar even naast hem blijven fietsen en kreeg ik een vrolijke “Ho Ho Ho bonne journée” groet, nah mijn dag kon niet meer stuk haha hilarisch.
Eenmaal weer thuis, inclusief Hannah en Evelien, konden we nog even rustig aan doen aangezien onze lift naar Kourou iets was verlaat.

Ja, we hadden een lift naar Kourou. Hier in Guyane maakt iedereen veelvuldig -voor elk ditje datje kuchje of scheetje- gebruik van de website blada.com. Je zou het kunnen vergelijken met marktplaats maar eigenlijk ook weer niet. Men biedt hier echt alles aan (producten tot diensten, niks seksueels getint moge dat duidelijk zijn) maar men kan ook oproepen plaatsen. Aangezien er in Guyane geen openbaar vervoer bestaat is het vrij populair om autoritten aan te bieden, of om hiervoor een oproep te plaatsen. Zo heb ik voor ons 3 een oproep gedaan voor een rit naar Kourou:

“ Bonjour! Nous (3 personnes) cherchons un covoiturage Saint Laurent --- Kourou pour le vendredi 6 décembre, fin de l’après-midi. Merci ! ”

Verbazingwekkend hoe goed dit werkte deze keer; Ik ben zeker 5 keer benaderd! Op dezelfde manier hebben we vorige week een advertentie geplaatst voor de extra kamer bij ons in huis, met hetzelfde resultaat: meerdere telefoontjes (en zelfs een week later bellen ze nog steeds). We zijn nu dus een huisgenoot rijker: een française, Suzanne, die hier als voedinsgsdeskundige is komen werken. Het is pas haar eerste weekje in huis maar de klik is erg leuk. Gisteravond hebben we d’r natuurlijk meegesleept in ons donderdagritueel: eind van de week/begin van het weekend borrel in de Mambari!

Terug naar de covoiturage (lift) naar Kourou, deze verliep uiteindelijk prima. Het was een beetje lang, waarbij Hannah’s blaas goed op de proef werd gesteld. Maar we hebben het -right on time- gered!
Rond 8 / half 9 ’s avonds kwamen we aan in het hotel, waar we al een kamer gereserveerd hadden. Het bleek een hele studio te zijn: terras, keuken, salon, meer dan ruime douche, trap naar boven met tweepersoonsbed, etc etc. Het was haast luxe! Nou hebben we hier niet lang van kunnen genieten omdat we de volgende dag al vroeg bij de boot werden verwacht.

Het was een kleine 10 minuutjes lopen naar de haven en met een bescheiden hoeveelheid aan bagage -1 plastic tasje met wat boodschapjes per persoon- kwamen we op tijd aan bij het verzamelpunt. Ik vertel jullie dit omdat we overduidelijk te maken hadden met Fransen die er een dagje op uit gingen: minstens twee koelboxen, 6 stokbroden en meerdere strandtassen stonden netjes gerangeerd bij de verschillende toeristen die ook een uitje naar de Duivelseilanden hadden gepland. We voelden ons aardig “sous-equipé” en maakten ons even lichtelijk zorgen of we de dag wel zouden doorkomen met onze schrale voedselvoorraad. Maar hey, het zijn en blijven Fransen, de Hollanders teren wel even op een belegde boterham!

De boottocht van Kourou naar de Duivelseilanden zou een uur duren, het was een soort catamaranachtige boot, met voorin twee netten waar men op kon liggen. Han en Eef namen al meteen hun intrek en zo had ik weinig keus -met mijn zeeziekheid- en kon ik niet achterblijven. Het was heerlijk zo op het dek met het ochtendzonnetje dus die misselijkheid nam ik meer dan voor lief (alles is ook nog eens netjes binnen gebleven dus we maken progressie).
Een schitterend, adembenemend, prachtig panorama komt in zicht bij het naderen van de Duivelseilanden; helderblauw water, palmbomen en zon. Een waar paradijs zou je zo denken, maar niets is minder waar!
Stukje geschiedenis: de Duivelseilanden betreffen 3 eilanden die in 1852 werden gebruikt om gevangen naar te verbannen (Le Bagne: de gevangenis). Het gaat hier om île St-Joseph, île Royale en île du diable (de ergste van de 3, welke helaas niet meer toegankelijk is voor toeristen).
De gevangen kwamen vanuit het kamp van Saint Laurent du Maroni en het gevangenschap hier werd echt beschouwd als een zware straf (op het ene eiland waren de condities nog erger dan op het andere eiland). Omringt door kaaimannen en ver van het vaste land was het natuurlijk onmogelijk om aan je straf op het eiland te ontsnappen..
Allereerst kwamen we aan op île Royale, de grootste. Veel op het eiland is intact gebleven; de kerk, het gevangene ziekenhuis, het militaire ziekenhuis, het kinder kerkhof (kinderen van de bewakers die samen met hun gezin op het eiland woonden), het wijkje van de bewakers met hun gezinnen en de gevangenis zelf natuurlijk. De gevangenis leek -verbazingwekkend- voor mijn gevoel niet erg groot (58 cellen in totaal), wat alleen maar meer doet beseffen hoe weinig vierkante meter er per persoon moest zijn geweest.

Na 2 uur over het eerste eiland te hebben gestruind en een flinke fotoshoot later namen we even de tijd om te lunchen, met uitzicht op île du diable (PRACHTIG, alsof ze een poster voor je hebben opgehangen, zo onwerkelijk). Om 2 uur hadden we een bootritje gepland naar het andere, kleinere, eilandje île St-Joseph. Dit eiland bevat meer ruïnes dan het vorige eiland en het is duidelijk te zien dat de kracht van de natuur de overhand heeft genomen: de laatste resten die bevestigen dat hier een gevangenis heeft gezeten worden gecamoufleerd door wildernis en uit de afgebrokkelde muren groeien hele bomen. Dit maakt de plek extra luguber, zeker als je stil staat bij de geschiedenis van deze plek.
Omdat dit eilandje kleiner is en er minder in tact is gebleven besloten we de rest van onze tijd door te brengen op het strandje, wat natuurlijk weer een hoop tropische foto’s opleverde (en niet alleen dankzij de palmbomen...) We hadden een prachtig uitzicht: zon, zee, strand en..onze gendarmes! Die ongegeneerd vol in ons uitzicht hun eigen fotorepertoire uitbreidden tussen de palmbomen en rotsen (hoe cliché), wat wij natuurlijk niet zo erg vonden. Deze gendarmes kwamen ook uit Saint Laurent en een paar had ik een week ervoor -natuurlijk- al ontmoet in de Mambari. Zodoende raakten we aan de praat en hadden we onze lift terug geregeld; met de gendarmes in de 4 x 4 terug naar good old Saint Laurent! Wat een mooie terugrit en avond beloofde te worden...

Eind van de middag was het helaas weer tijd om terug te gaan, we hadden alle drie maar wat graag langer willen blijven (ik denk niet dat de gevangen van die tijd hetzelfde zouden hebben gezegd), het is zo’n geweldig mooie plek. Het levert dan ook dubbele gevoelens op: een prachtige plek, waar tegelijkertijd talloze verhalen en herinneringen verborgen zijn. Je wordt er echt stil van.

Nou goed, uiteindelijk begonnen we aan de 3 uur durende terugreis, met onze gendarmes. De sfeer zat er goed in en dus, bij thuiskomst, de mannen nog even binnengelaten om één borrel te doen -wat natuurlijk meer dan één borrel werd en eindigde in een bezoekje aan...jawel, de enige echte mambari. Voor het geval je je afvraagt of het gaat vervelen: nee. We doen daarnaast nog zoveel andere dingen dat ons traditionele Mambari avondje er juist gewoon bij hoort en we er elke keer weer naar uitkijken.
Dit weekend bijvoorbeeld wisselen we ook weer even van omgeving en vertrek ik straks met de meiden richting Paramaribo. We hebben besloten een soort van ‘huisweekend’ te houden omdat we vanaf volgende week twee weken van elkaar gescheiden zullen zijn (gek idee als je al bijna 3 maanden elke dag intensief met elkaar leeft). Rosa en Steph vliegen namelijk terug naar het thuisfront om daar de feestdagen door te brengen. Dit weekend staat dus nog even in het teken van qualitytime samen!

Weer terug naar vorige week, de brakke zondag...Om half 8 ging netjes het wekkertje, want we waren nog niet klaar met de toerist uithangen: er stond nog een gevangeniskamp op het programma en wel die van Saint Laurent. Dit kamp, camp de transportation, werd onder andere gebruikt als ‘tussenweg’ voordat de gevangen naar de eilanden werden verbannen.
Nu zal ik maar meteen uit de wereld helpen dat wij werkelijk om half 8 ook netjes zijn opgestaan; ik kwam erachter dat er -gelukkig voor ons- ook een rondleiding om 11 uur was. En dus werd er nog iets langer gesnoozed.

Tijdens de rondleiding heb ik wellicht mijn nieuwe roeping gevonden: gids! Alle informatie was natuurlijk in het frans en -nou niet om te zeggen dat het franse niveau van han en eef zo slecht is..- was het noodzakelijk dat ik de boel vertaalde. Erg begripvol van de anderen -ze hadden ook weinig keus moet ik zeggen- want hierdoor liep de rondleiding niet echt vlot door.
Na twee uur intensief luisteren en vertalen (op een brakke zondag, het voelde haast als hoorcollege op een vrijdag) was ik zo gaar als een klontje. Han en Eef, de schatten, verrasten me met een lunch in één van de -weinige- restaurantjes in SLM: ‘Tipic Créole’, een restaurant met regionale gerechten.
We kwamen één van de gendarmes tegen, Niko, die maar al te blij was om in ons gezelschap te lunchen (1 man, 3 vrouwen, hij had het wel goed bekeken). Nog natafelend buiten op het terras kwam er een patrouille wagen van de gendarmes voorbij (inmiddels worden we door elke passerende patrouille wagen vrolijk toegezwaaid en begroet, geeft toch een stukje extra veiligheid, wetend dat je zeker +/- 30 gendarmes achter je rug hebt). Alexis, de gendarme van deze patrouillewagen, bood aan de meiden later op de middag naar de douane te brengen zodat we dat stuk niet hoefden te lopen.
En zo eindigde ons ‘gevangenis’weekend met een ritje in de patrouillewagen van de Franse gendarmerie, inclusief actiemoment. Natuurlijk, op het moment dat wij in die wagen zitten (drie Hollandse snoetjes op de achterbank met een grijns van oor tot oor), komt er een melding binnen; met piepende banden scheuren we weg, wordt het kogelvrije vest aangetrokken, handschoenen, alles! Yes, actie in de taxi, was het eerste waar we aan dachten. Nu was het natuurlijk niet bepaald logisch en ook echt onmogelijk gezien veiligheidsredenen dat wij deel zouden uitmaken van de interventie, helaas, en dus werden we na dit korte spanningsmomentje, halverwege ergens afgezet.

Het was een dynamisch en verscheiden weekend en ik weet zeker dat ik nog een keer terug wil keren naar de eilanden. De meiden in huis zijn nog niet geweest dus tegen die tijd sluit ik gewoon bij ze aan, kan ik me wederom bezighouden met mijn nieuwe roeping: gidsen!

A la prochaine, bisous!