Het “Beverly Hills” van Cayenne

Een week later zit ik er weer, in het Beverly Hills van Cayenne: Rémire Montjoly. Waarom we dit plaatsje zo zouden kunnen noemen is niet moeilijk uit te leggen. Ik verblijf momenteel in een prachtig “mansion”, op 5 minuten loopafstand van het strand. En wat zou nou een mansion zijn zonder jetski’s in de garage, zwembad in de tuin, jacuzzi op het terras, biljarttafel in de reusachtige patio, een movieroom en -waarom ook niet- een tweede biljarttafel op de eerste verdieping. Ja, dat is het leven hier bij één van de taalassistentes, ongelooflijk.
In Rémire zitten veel franse expats die het hier goed voor elkaar hebben. De vader van het gastgezin van Susan bijvoorbeeld is eigenaar van meerdere bedrijven in Guyane (waaronder een paar Volvo garages als ik het goed heb begrepen), aan geld geen gebrek hier dus. In de weekenden worden er op zondag vaak grote bbq’s gehouden en gaat het gezin erop uit met de jetski’s, ik kan het me haast niet voorstellen dat het bestaat! En zo kon Chris -zijn gastgezin zit ook in Rémire en zijn toevallig goed bevriend met het gezin van Susan- er niet omheen een groot feest te organiseren voor zijn verjaardag (we hadden natuurlijk de grootste verwachtingen). En zijn best heeft’ie zeker gedaan!

Vorig weekend stond dus een weekendje in Rémire op de planning. Omdat Rémire naast Cayenne ligt -en ik graag een docent van de universiteit wilde spreken over haar onderzoeken- besloot ik een dag eerder naar Cayenne te gaan. Vrijdag is tenslotte mijn vrije dag. Nu is het alleen niet zo makkelijk om zich te verplaatsen in Guyane (treinen hebben we hier niet) en dus was ik afhankelijk van een covoiturage (carpoolen: men maakt hier ontzettend veel gebruik van en plaatst hiervoor advertenties op blada.com), of de collectieve taxi (€40 enkele reis). Aangezien ik geen covoiturage heb kunnen vinden besloot ik dus voor de taxi te gaan (het lijkt eigenlijk meer op een klein busje).
Op internet had ik de vertrektijden al opgezocht, maar Guyane blijft Guyane dus echt zeker ben je er nooit van. Volgens het schema zou er een busje vertrekken om 10uur, dit zou betekenen dat ik om 13uur in Cayenne aan zou komen en ik dus ruim op tijd zou zijn voor mijn afspraak van 14uur. Ik maakte me al wat zorgen dat dit natuurlijk allemaal te mooi was om waar te zijn, maar toch, vol optimisme, vertrok ik ruim van tevoren naar la Gare Routière, vanaf waar de busjes vertrekken. Na 15 min kwam er een busje aan: St. Laurent - Cayenne. Wat een opluchting! Ik stapte op het busje af:
Ik: “Monsieur vous allez à Cayenne non?”
Chauffeur: “Oui c’est ça.”
Ik: “Ah super! Le départ est à 10h ?”
Chauffeur : “Non, je pars à 13h.”
Tadaa, daar is’ie dan, het was al te verwachten. Wat bleek nou, het rooster met de vertrektijden wordt niet meer aangehouden omdat ze soms met maar 1 persoon naar Cayenne moesten vertrekken en dit te duur was. Zodoende vertrekken de busjes pas als er een busje vol is (of als meerdere mensen een busje gereserveerd hebben). Ik had nog 1 optie, de chauffeur zou een collega bellen die waarschijnlijk om 11uur zou vertrekken, maar deze moest eerst nog andere mensen ophalen en dus was de kans groot dat we uiteindelijk pas om 11.30 zouden vertrekken. Ik vond het te riskant om €40 euro voor de taxi te betalen met de kans alsnog mijn afspraak te missen. En dus heb ik mijn afspraak afgezegd en ben ik pas ’s avonds naar Cayenne vertrokken.

Die Avond kon ik meerijden met een vriend, Henri (student architectuur uit Parijs die ik een week geleden heb leren kennen in Paramaribo. Hij zit precies dezelfde periode in SLM, waar hij stage loopt bij het renovatieproject van het oude ziekenhuis). Henri zou dat weekend ook naar Cayenne gaan en ik kon in ieder geval de heenweg met hem mee. Helaas had hij geen achterbank in zijn auto en dus vertrok ik zonder de meiden, die mij een dag later zouden volgen.
Die avond ben ik bij Henry en zijn vriend, Guillaume, gebleven. We hebben wat drankjes in de stad gedaan met nog twee andere vrienden van ze. Een avondje tussen de boys dus!
De volgende ochtend zijn Henri en ik nog even over de markt van Cayenne gelopen, super mooi en gezellig met, naast groente en fruit, veel andere lokale producten (zo heb ik massala en colombo kruiden gehaald en kan ik me nu storten in la cuisine guyanaise) en souvenirs. Nu was ik helaas met een man op pad en kon ik het hem niet aandoen elk kraampje tot in detail te bewonderen - ik hoop dus nog terug te gaan.
Na de lunch gingen de jongens richting het strand en hebben ze mij bij Susan afgezet. Dit was voor het eerst dat ik de mansion betrad, wauw, aangekomen in een vakantieresort (zo voelde het echt). Chris was hier al aan het buurten en Andrea en Vadim waren ook aangekomen. Niet lang daarna volgde de rest en zo stroomde de mansion vol met taalassistenten. Vanuit hier zouden we naar het strand lopen, waar Chris een goed plekje had gevonden om de rest van middag/avond tot diep in de nacht door te brengen. Hij had het allemaal super georganiseerd! Een grote koelbox met natuurlijk voldoende alcoholische versnaperingen maar ook couscous salade, stokbroden en worstjes zou ons de avond/nacht wel doorbrengen. We hadden zelfs licht en muziek dankzij een generator en Chris played the guitar!
Heel primitief werd er hout gesprokkeld en werd een groot kampvuur gemaakt waarop we de worstjes grilden. Want wat is nou ook een strandfeest zonder kampvuur? Waar we, hoe cliché, met zijn allen rondom hebben gezeten en in 5 talen Happy Birthday voor Chris hebben gezongen, waarna hij zijn cadeaus heeft geopend. Grapje van Chris toen hij ons doosje kreeg: “Oh yes, you got me the prime minister in a box!” (omdat hij doordat hij zijn mes moest zoeken in Georgetown de ontmoeting met de minister had gemist). Hij was in ieder geval super blij met zijn mes, het was precies dezelfde! De volgende ochtend kwam hij dan ook enthousiast verkondigen dat hij nu éindelijk weer zijn teennagels heeft kunnen knippen -de vakantie was inmiddels alweer 3 weken geleden..- Fijn dat wij daaraan hebben kunnen bijdragen Chris!
In ieder geval was het een onvergetelijke avond en denk ik dat Chris een onvergetelijke verjaardag heeft gehad.
Alsof het allemaal niet perfecter kon was het die avond ook nog eens volle maan, waardoor de zee mooi belicht was. Hier hebben we dan ook vol van genoten en zijn we meerdere keren de zee in gegaan -skinnydippen voor degene zonder bikini. Het was heerlijk om zo midden in de nacht, onder de volle maan, in de zee te staan. Maar toch ook eng, je ziet helemaal niks (en natuurlijk voel ik dan van alles daar in het water, brr niet bij nadenken) en de golven zijn behoorlijk hoog en sterk. Maar toch is er niks beters dan als een verzopen katje weer terug te keren naar het feest en op te drogen naast het kampvuur. Heerlijk…..
De volgende morgen werd ik wakker naast mijn vertrouwde bedpartner, Nouschka, in een ruim tweepersoonsbed met 2 kussens per persoon. Wat een luxe! We hebben dan ook goed uitgeslapen -ondertussen hadden enkele taalassistenten zich alweer verzameld bij Susan- en werden door Chris het bed uitgeschud: bikini aan, we gaan het zwembad in! Haha, ja werkelijk, ik moest even twee keer met mijn ogen knipperen en de slaap eruit wrijven maar zo zat ik een half uur later in mijn bikini buiten wakker te worden.

Om 2uur was het helaas toch weer tijd om terug te keren naar ons bruisende stadje SLM (wat natuurlijk niks voorstelt, al helemaal in vergelijking met dit Beverly Hills van Cayenne). Geen covoiturage, geen taxi collectief, geen gewoon autoritje, nee..wij gaan terug in de bus van een groep waterpolospelers (spelertjes hoor, het waren nog kids)!
De meiden -Nouschka, Rosa, Steph- en Alex zijn die vrijdag naar de kajakclub gegaan om een lesje kajakken te volgen. Hier hoorden ze dat de club het weekend naar Cayenne (Rémire om precies te zijn) zou gaan voor een wedstrijd. De meiden zijn zo brutaal geweest om te vragen of er plek zou zijn in de bus en zo zijn ze -gratis- naar Rémire gereisd, met een groep waterpolospelers (ik heb het niet helemaal begrepen: waterpolo in een kajak?). In ieder geval kwam dit natuurlijk perfect uit voor ons, het was echt toeval, vooral als je je bedenkt dat ze maar 5 keer per jaar ofzo een wedstrijd in Cayenne hebben. En zo eindigde ons Beverly Hills weekendje, met een ritje terug tussen de kajakwaterpolospelertjes.

Thuis werden we verwelkomd door een miauwend (zucht) katje, Jean-Claude. Ze is lief en aanhankelijk maar ze kan zo strontvervelend zijn. We houden haar binnen omdat Rosa en Steph bang zijn om haar buiten te laten maar die kat is echt zo gespannen als ze binnen blijft. We hebben deze week geprobeerd haar naar buiten te doen (op aanraden/dringen van Myrianne) en dat gaat super. Ze vermaakt zich prima in onze tuin/jungle (de tuinman moet hoognodig langskomen) en daardoor komt ze moe en voldaan thuis aan het eind van de dag, ploft ze slaperig op je neer en ligt ze rustig op je schoot te slapen.
Het huis is nu ook echt een leefbaar huis geworden: we hebben inmiddels een oven, een koelkast en de gasfles is gevuld dus er kan gekookt worden. Het samenwonen met de meiden is gezellig en ik begin nu eindelijk mijn vaste plekje te krijgen en gewoonten te ontwikkelen.
Rosa en ik gaan vanaf deze week elke woensdagmiddag naar het zwembad om banen te trekken, waarvoor ik -helaas- een badmuts heb moeten aanschaffen. Wat een gruwelijk ding! Het ziet er niet uit en het zit niet lekker -of ik heb een kindermaatje gekocht of ik heb een te groot hoofd, ik krijg het in ieder geval onmogelijk zonder hulp op mijn hoofd-. Eén ding is dus zeker, ik kan niet alleen naar het zwembad, of ik zal met de badmuts op de fiets naar het zwembad moeten!

Afgelopen week was dus een goeie week, de dagen vlogen dan ook voorbij. Het lesgeven ging goed en ik merkte dat ik er plezier in had. De kinderen zijn -in de meeste gevallen- erg leuk (het blijft belangrijk om langs hun streken heen te kijken want ze kunnen ook echt schatjes zijn) en dat maakt dat ik het jammer vind dat ik in 12 (!) verschillende klassen lesgeef, waardoor ik het lastig vind een band met ze op te bouwen.
Zelfs mijn meest vreselijke klasje ging goed deze week. Deze les begint na de pauze -wat geen fijne timing is want dan zitten ze juist nog vol adrenaline- en de leerkracht had natuurlijk weer de grootste moeite om de klas op orde te krijgen: leerlingen stonden overal en nergens, elkaar te treiteren, met spullen te gooien (het is ook echt een zooitje in de klas), te schreeuwen, gekke bekken naar hem te trekken en ga zo maar door. Met een diepe zucht kwam ik het lokaal binnen, ik had hier dus echt geen zin in. Ik ben naar een collegaatje gegaan en heb haar om de stereo gevraagd -ik weet dat zij vaak muziek luistert met de klas. Met de stereo kwam ik de klas weer binnen: “Vandaag beginnen we niet met Nederlands (meteen stil en verbaasde blikken) maar met ontspanning dus alle hoofden op tafel.” En zo hebben we enkele minuten naar meditatiemuziek geluisterd (wat een rust, het werkte echt). Het was zo fijn om deze klas eindelijk een keer stil te hebben en iets met ze te kunnen doen. Dit ga ik er zeker inhouden!

Een nieuw weekend is inmiddels begonnen en -zoals ik al zei- begeef ik me weer in de mansion bij Susan. Omdat mijn afspraak vorige week niet kon doorgaan hoopte ik deze week meer geluk te hebben met het vinden van een covoiturage. Toevallig moest Myrianne in Cayenne zijn voor een reünie en ben ik dus donderdagavond met haar naar Cayenne gereden.
Vanmiddag had ik dan mijn afspraak met Sophie Alby, ik keek er erg naar uit aangezien ik al behoorlijk wat werk van haar had gelezen wat precies binnen mijn onderzoeks domein valt.
Op het fietsje (fietsje ja, geleend van Chris, ik vraag me af hoe hij ermee vooruit komt als hij voor mij al te klein is) ging ik dan drukke weg op, zonder fietspad, de grote rotondes over. Ik heb mezelf weten te redden, weten we dat ook weer -weer een ervaring rijker.
Mijn gesprek met Sophie was heel interessant, ze deed me erg denken aan mijn docent in Utrecht: ze was enthousiast over het domein waarin ze werkt, had verschillende ideeën en meer dan genoeg literatuur om met me te delen (ik ben 17 artikelen rijker om te analyseren en dit was nog maar een begin). Dus met een volgestopt hoofd keerde ik weer terug naar de mansion vanmiddag. Nu kan ik er dus echt niet meer omheen: aan de studie!

Oh nog een leuk nieuwtje ter afsluiting: Nouschka en ik hebben onze volgende vakantie geboekt!
Dit jaar zal ik voor het eerst kerst gaan vieren zonder la petite famille, cadeaus onder de kerstboom, kou, sneeuw, warme chocomel, glühwein, gourmetten etc etc. Klinkt als een deprimerend vooruitzicht, een traditionele kerst te moeten missen. Nou goed, om het een beetje goed te maken en om ons wat op te beuren vieren Nousch en ik kerst dit jaar maar eens extra tropisch: we gaan naar….CURACAO! Vanmorgen kwam de bevestiging binnen, we hebben onze tickets, yay so excited.

Nog vier lesweken tot de volgende vakantie, de tijd vliegt voorbij. Mijn tweede maand in Guyane is alweer bijna om, we blijven dingen meemaken en dus blijf ik ook aan het schrijven.

Tot de volgende update!

Liefs en bisous