Dushi kerst

Allereerst wil ik jullie een fijne kerst -of zoals ze dat hier in Curaçao zeggen; dushi kerst- wensen. Het is kerstvakantie en afgelopen zaterdag zijn we -Chris Nouschka en ik- richting Paramaribo vertrokken om vanaf daar met het vliegtuig richting Willemstad Curaçao te gaan.
Het was een regenachtige zaterdag wat het reizen niet bepaald aangenaam maakte. We zouden van huis naar de douane van SLM moeten voor het verkrijgen van het welbekende stempeltje, wat ongeveer 20 à 30 minuten lopen is. Gelukkig hebben we sinds vorige week -na ons weekendje Suriname met de meiden maar daar later meer over- een piroguetaxi, wat betekent dat wij in onze 'achtertuin' (de rivier Le Maroni) worden opgehaald door het bootje, afgezet worden bij de douane voor de stempel om het land uit te gaan en vervolgens naar de overkant worden gevaren. Ideaal dus! Maar deze keer betekende dat dus ook dat we met alle rugzakken en koffers op de pirogue, onder de regenbui (stortbui dus) door moesten. De pirogueritjes tijdens het regenseizoen gaan me niet helemaal van harte; de rivier ligt hoog en het water is onrustig, je kan je wel voorstellen wat dat oplevert in een gammel houten bootje (al helemaal voor degene onder ons met zeeziekte....).
Na een niet al te comfortabel oversteek stond in Albina Suriname onze taxi al wel klaar waardoor we met +/- 2 uur aankwamen in de hoofdstad Paramaribo. Hier hebben we 's avonds nog een laatste keer samen met Steph en Mark (Mark kwam ook nog even langs in SLM voor de vakantie en toevallig was hij van plan zijn eerste vakantiedagen in Paramaribo door te brengen) een hapje gegeten om vervolgens vroeg naar bed te gaan, om 3 uur zou de taxi weer klaar staan voor de rit naar het vliegtuig.

De volgende ochtend (nouja, het was nog nacht dus) was veel te vroeg; met onze slaapkopjes kwamen we aan op een hectisch vliegveldje; zoveel mensen die klaar stonden om zich in te checken, ongelooflijk. Steph's vlucht vertrok een uur eerder dan die van ons en dus was er voor haar wat meer haast bij om in te checken. We hebben uiteindelijk van veraf afscheid moeten nemen met niets minder dan een kushandje want ze was de douane al door..
Toen wij eenmaal ook de douane door waren installeerden we ons -lang en breed- op de bankjes bij de gate en begonnen Chris en Nousch hun slaap te hervatten. Het zou nog zeker een half uur duren tot boarden, waarin ik nog even goed gebruik wilde maken van het internet.
Nog geen 10 minuten waren verstreken of de hele gate liep leeg, het is niet dat het me niet ontgaan is (ik was tenslotte als enige van de 3 wakker) maar het is meer het tijdstip waardoor ik niet alert heb gereageerd. Per slot van rekening zouden we nog minstens een half uur moeten wachten tot boarden. Ons internet/slaapmoment werd wild verstoord door hysterische stewards: "Wake up wake up, your flight, it's leaving now now hurry!!" Nouja, het is goedgekomen -aangezien ik nu ook mijn reisverlsag schrijf vanaf het Dushi Curaçao- maar het scheelde maar een haar. Chris en Nouschka vol ongeloof: "hoe kun je ons nu bijna het vliegtuig laten missen omdat je zit te facebooken?!" Zeggen de twee schone slaapsters...Maar inderdaad, erg slim was het niet.
Nou goed, ruim 2 uur later stonden we toch gewoon op het eiland en was de stomme zet meteen vergeten: wat een weer! Wat een temperatuurtje! Wat een lekker windje! We waren haast vergeten hoe warm weer ook aangenaam kan zijn -in plaats van dat vochtig warme in Guyane-. Na een koffie, geldwissel en een taxiritje kwamen we aan bij het hostel waar we een reservering hadden staan: Moonz Bed & Breakfast. Een vrolijke en kleurrijk beschilderde muur gaf ons al een warm welkom, welke alleen nog maar werd versterkt bij het doorlopen van de poort; een aangelegd vlonder terras welke het guesthouse omheind, beschilderde bankjes met wederom veel kleuren, een grote houten picknick tafel + banken, hangmatten, er hangen geverfde schilderijtjes en kleurrijke lampionnen in de bomen en zo kan ik nog wel even doorgaan..Het was een warm welkom en nog steeds elk moment als we weer ‘thuis komen’ na een dagje strand.
Twee vrolijke meiden -van Duitse afkomst- kwamen ons enthousiast begroeten en nodigden ons gelijk uit plaats te nemen aan de grote picknick tafel waar het ontbijt klaar stond (gebeurt dit elke ochtend? Ja, dit gebeurt elke ochtend; tafel wordt gedekt en iedereen uit het hostel eet mee) Wat een geweldige plek is dit; de mensen, de uitstraling, de sfeer..wauw!
Inmiddels zitten we in het hostel met een Nederlands stel, 2 Nederlandse meisjes, nog 3 Nederlandse meisjes en een Amerikaanse. En dan wonen de 2 Duitse meisjes die alles voor ons verzorgen er ook nog. We waanden ons meteen in een relax sfeer: de vakantie kon beginnen!
Chris had die middag meteen al zijn eerste duikles en dus zijn Nouschka en ik er die middag alleen op uitgaan: op naar het strand natuurlijk, Mambo Beach. Dit strand schijnt niet het beste te zijn, erg op de toeristen gericht, maar voor ons het toegankelijkst. Zonder auto kom je namelijk niet zo ver, al hebben we tot nog toe nog weinig van de taxi, het openbaar vervoer of de benenwagen gebruik te hoeven maken; duimpje omhoog en liften maar. De mensen op het eiland zijn zo vriendelijk en behulpzaam, iedereen neemt je over al mee naartoe.
De afgelopen 4 dagen hebben we dan ook niet te moeilijk gedaan en hebben we elke dag, met een lift, op Mambo Beach doorgebracht. Lekker strandje, palmboompje, zee en zonnetje. Meer hoeven we niet! Alhoewel..we missen onze meiden wel, we zijn niet compleet.

Met de meiden hebben we nog een leuk laatste weekend samen gehad in Paramaribo welke bestond uit: eten, drinken, slapen, winkelen, eten, slapen, drinken, casino (hele ervaring), nog meer drinken en eten (dit is tenslotte gratis in het casino) en nog meer slapen. Zonder zorgen een laatste weekendje genieten van het met zijn 4en zijn.

Mijn eerste warme kerst is nu een feit en om eerlijk te zeggen vind ik het maar vreemd, het kerstgevoel is compleet aan me voorbij gegaan. Het enige moment wanneer ik even sterk het kerstgevoel heb ervaren was tijdens de kerstmis op 24 december. Deze werd gehouden op de Marine basis in Willemstad, het was een openlucht mis met een groot podium waarop de kerkdienst werd gehouden. Heel aparte en bijzondere ervaring. Het grootste gedeelte van de mis werd in het Nederlands gehouden maar de liederen die samen werden gezongen met het koor (en bandje) werden in drievoud gezongen: nederlands, engels en papiamento/spaans. Aan het eind van de mis werden er mini kerststollen uitgedeeld en was er warme chocomel en glühwein. Ultieme kerstgevoel dus! Na de mis zijn we een hapje gaan eten in de stad (om 22uur ’s avonds nog): langs de kade, op het terras met een grote tonijn salade -weg kerstavond gevoel-.
Kerst is dus voor mij toch zeker geen kerst als de tradities en de familie er niet zijn…

Eerste kerstdag heb ik ook ‘gewoon’ doorgebracht op Mambo beach, inclusief kerstmutsen natuurlijk, wat toch wel een hilarische beleving is en grappige foto’s heeft opgeleverd.
Na een, wederom stranddagje besloten Nouschka Chris en ik ons toch uit te sloven voor een fatsoenlijke kerstdiner met: Roast chicken, Roast potatoe en Roast courgette. Kerst is dus ook geen kerst zonder oven!

Inmiddels tweede kerstdag, nog maar 3 dagen hier voordat we weer naar Paramaribo teruggaan om oud & nieuw te vieren. Vandaag hangen we nog even de toerist uit: we gaan Willemstad in. Eerst maar eens zien of we er zullen komen, met lift…..

Dushi kerst allemaal! Kusjes