Regen in Ecuador vs. Regen in Nederland

7:35: De wekker gaat. De dag beginnen met een kop koffie, een half uur pilates en een douche. Hierna is het maar de vraag: doen we een korte broek aan of regent en waait het, gaan we naar het project of niet? Naar plaza foch of toch maar weer naar de artisanale markt voor de, wat zal het zijn, achtste keer?
Oh nee, wacht..grapje. We zijn weer in Nederland. Het is alweer ruim 1,5 week geleden dat ik een dag in Quito op die manier ben gestart en ik mis de routine die ik daar had ontzettend.

De laatste twee weken zijn echt voorbij gevolgen. Een week voor mijn vertrek was Lisa's laatste week. Hier hebben we dan ook volop van genoten (ik ben genoodzaakt om mijn foto's erbij te pakken want foej, na 4 weken zijn de kleine details wel aardig aan het wegzakken).

1 juni was het 'Dia del niño' in Ecuador. Een speciale feestadg, als moederdag, waarop het kind centraal staat en er voor deze allerlei feestelijke dingen worden georganiseerd. Ik besloot deze dag in het ziekenhuis door te brengen aangezien ze mij daar expliciet om mijn hulp hadden gevraagd. Het was allemaal weer lekker geregeld bleek maar weer want, eenmaal aangekomen, bleek dat er een heel voetbalelftal aanwezig was om met de kindjes een balletje te trappen, op de foto de gaan en om handtekeningen uit te delen. Even voor de duidelijkheid, het was gewoon een plaatselijk elftal, geen Cristiano Ronaldo's (al mochten sommigen het uiterlijk zeker meer dan mee hebben, ai ai ai.). Nou goed, uiteindelijk was ik meer toeschouwer dan dat ik iets voor die kinderen kon betekenen (ik was dan ook geen voetballer..). Na het weekend was ik van plan weer een dagje naar het project in het park te gaan, hier was ik voor mijn vertrek naar Rio voor het laatst geweest. Maar, Moni (Monica, de verantwoordelijke voor het project van het ziekenhuis) had mijn hulp maandag weer hàrd nodig want dan zou er voor een tweede keer dia del niño worden gevierd. Dat is schijnbaar normaal, ik heb in de week na de officiele dia del niño, nog 3 dagen dia del niño gevierd. Beetje zoiets als naast een Eerste pinksterdag ook een Tweede pinksterdag hebben...

Het weekend besloten Lisa en ik in Quito te blijven, het was haar laatste weekend en dus haar feestje: waar wil je nartoe? En Lisa wou zo graag nog een laatste keer naar Papallacta, kennen jullie deze nog? Eén van mijn eerste weekendtripjes naar de natuurlijke warmtebronnen. Dus zo gezegd zo gedaan, wij vertrokken zaterdagochtend 07.00uur naar Papallacta. Het was nog erg koud en bewolkt maargoed, het was dan ook nog vroeg in de ochtend.
De busreis verloop meer dan goed, 1 keer overstappen in Cumbaya, een plaatsje niet ver van Quito, om vanaf hier te beginnen aan het langste stuk van de reis. Hoe dichter we bij het eindpunt kwamen, hoe meer zin we kregen, ware het niet dat het begon te regenen. Eerst een beetje, dat je denkt, er is nog hoop. Vervolgens non-stop, dat je denkt, daar gaat onze paradijselijke dag...
Het bleef uiteindelijk ook vreselijk weer. We kwamen rond half 10/10uur aan in Papallacta, hebben snel een (deze keer goedkope) thermen locatie opgezocht en zijn onze bikini ingegaan: K-K-KKOUD!! Omdat we niet voor niets die hele reis wouden hebben gemaakt, zouden we koste wat het kost zo lang mogelijk in dat bad blijven zitten. Na een kwartier hadden we onze kleren weer aan.
Wat een domper! En het was zo vreselijk koud, want, optimisten als we zijn, hadden we natuurlijk lekker de korte broek aangedaan.
Na een uur op de bus te hebben gewacht en een busrit van 1,5 uur (inclusief vogel en dat was te horen ook) kwamen we weer aan in Cumbaya om over te stappen. En wat denk je? ZON! In Quito was het zonnetje dus wel komen schijnen..Nog een geluk dat we eerder zijn weggegaan. zo hebben we nog op het terras bij mijn huis gezeten voordat we naar Plaza Foch gingen om voetbal te kijken: Ecuador vs. Argentina. Helaas verloor Ecuador, maar we zaten in een gezellige pub met wat vrienden van school en een paar locals die we viavia leerden kennen dus voor mij maakte dat (uiteraard) helemaal niks uit.

Zondag zijn Lisa en ik weer gaan sporten in het park en hebben we 's middags een lazy sunday gehouden. We hadden allebei wat skypedates gepland en hebben daarnaast fijn in het zonnetje gezeten. Eind van de middag toch nog even naar de 'mercado artisanal' gegaan, lekker snuffelen!

Een nieuwe week, deze week stond in het teken van jawel, 'Dia del niño' dus. De eerste dag in het ziekenhuis stelde weinig voor, ze had schijnbaar mijn hulp meer dan nodig, terwijl er die dag een groep van ik denk wel 15 of 20 missionarisen aanwezig was.
De andere twee dagen die in het teken stonden van dia del niño ging ik samen met Lisa en de verantwoordelijke voor alle vrijwilligersprojecten van school, Carolina, naar kinderdagopvangen in de buitenwijken van Quito. Deze zijn niet makkelijk te bereiken en hier komen dan ook zelden vrijwilligers langs. De kindjes hier zaten in de leeftijdscategorie 0 tot 6 en wat een schatjes, echt waar! We hebben muziek met ze geluisterd, gedanst en verschillende spelletjes gedaan. Ik vond het super om te doen, maar het vraagt wel enorm veel energie. Hierna waren we dus echt gesloopt en ik had 's middags zelfs nog les! De laatste 2 lessen voordat ik mijn certificaat zou ontvangen.
Ik kan nu met trots zeggen dat ik het niveau 'intermedio alto' heb bereikt! Vrij hoog, maar nog niet de top. Uitgeleerd ben ik dus nog zeker niet. Al kan ik straks in Utrecht wel heel wat afkletsen met Jaco, in het Spaans por supuesto!

In diezelfde week hebben we de verjaardag van Lisa gevraagd, een dag voor haar vertrek dus ook meteen het afscheid. Om maar een goede afleiding te hebben en niet zo bezig te zijn met het feit dat Lisa er niet meer was, hebben Alex en ik maar besloten een weekendje naar de kust te gaan.
Vrijdagavond om 22.45 uur vertrok onze bus naar Canoa, een busrit van ruim 7 uur. Bleuh. En het was zo koud in de bus, en de stoelen zaten niet lekker, en ik had nekpijn, en ik kon niet slapen, en...Oh we zijn er, ik zie de zee!! En je bent alle ellende weer vergeten.
Rond half 7 stonden we in een uitgestorven dorpje, tja iedereen sliep natuurlijk nog. We zijn direct opzoek gegaan naar een hotel: 1 met balkon en uitzicht over zee is het geworden. He wat vervelend!
We hebben ontbeten bij één van de strandtentjes aan zee, met verschillende verse vruchtensappen en vruchtensalades. Ik verkeerde me meteen in het paradijs op aarde. Wat wil je, in een hangmatje in de zon, enkele stappen verwijderd van zee en een cocktail in je hand. Het goed leven!
Ik wilde dan ook niet weg, maar helaas, zondagavond om 22.00 vertrok de bus weer want Alex had maandagochtend gewoon weer les van 8.30 tot 13.00 (arm schaap, na zo'n vreselijke busreis).

In mijn laatste week in Quito had ik erg veel moeite om motivatie te vinden om naar het project te gaan. Ik was alleen maar bezig met alle dingen die ik nog gedaan moest hebben voor mijn definitieve terugkeer naar Nederland. Het ging niet speciaal om dingen die ik nog niet had gedaan, maar meer om de vaste standaard dingetjes die ik daar juist altijd deed. Lopen naar plaza Foch bijvoorbeeld en op het terras een koffie, verse jus of milkshake drinken. Langs de artisanale markt gaan, het park of het museum..
Ik ben in mijn laatste week nog 1 keer naar het ziekenhuis gegaan om afscheid te nemen en om wat kleren achter te laten. Ze waren me heel dankbaar en ik kreeg zelfs nog een aandenken mee; een mok met een geloofsafbeelding van Jezus en een ziek kind.
Ik zei al tegen Alex, wat een ontzettend lief gebaar (ik weet dat ze daar niet veel geld te besteden hebben en ik kreeg niet het idee dat ze deze mokken in grote getale inkopen om maar als cadeautje weg te geven aan de vrijwilligers die daar komen en gaan..) maar jeetje, wat is dat ding foeilelijk haha. Wat erg!
Maar dit gebaar getuigt maar weer de instelling van de mensen hier, hun waardering en warmte voor anderen. Iets wat ik als heel fijn heb ervaren van het Ecuadoriaanse volk.

Mijn laatste weekend in Quito heb ik genoten van een loco avondje uit met een hele groep van school. Het begin met happy hour in de lounge bar MIXX en eindigde, natuurlijk, in de ATTIC BAR.
Ik ben naar een groeten-en fruitmarkt gegaan met Alex en heb nog een allerlaatste keer de mercado artisanal bezocht. Ook heb ik nog mogen genieten van de regenbuien zoals je die alleen in Quito meemaakt. Degene die mij kennen weten, en ik heb het (ook deze afgelopen 3 maanden) vaak genoeg gezegd: I hate rain, I really really HATE rain!
Maar in Quito maakt het eigenlijk ook niet uit; het regent maar hey, je ben in Quito!

Regen hebben we in Nederland ook, dat heb ik sinds mijn terugkomst van vorig week maar al te goed mogen ervaren. Maar ik heb niks te klagen, met een geweldige papa, mama, zus, vrienden en vriendinnen heb ik meer dan genoeg zonnestralen!

Het valt na 1,5 week nog amper te bevatten wat ik allemaal heb meegemaakt in deze 'korte' periode.
3 maanden...Het vliegt voorbij en het enige wat achterblijft is een herinnering voor het leven!